آرامش

سیره و سخنان امام حسین(ع) مشحون از حقیقت قرآن بوده، کلام وحی در زندگی آن حضرت جایگاهی ویژه ای داشته است. امام(ع) چنان با قرآن و تلاوت آیات الهی گره خورده بود که در روزهای واپسین عمر خویش، با آن همه اشتیاقی که به شهادت در راه خداوند داشت، از دشمن مهلت خواست و فرمود: «فَهُوَ یعْلَمُ أَنِّی قَدْ أُحِبُّ الصَّلَاةَ لَهُ وَ تِلَاوَةَ کتَابِهِ؛[1] خدا می داند که من همواره دوست دارم در محضرش نماز بخوانم و قرآنش را تلاوت کنم.»

وقتی حضرت در شب عاشورا خطبه خواند، بعد از حمد و ثنای الهی، فرمود: «اللَّهُمَّ إِنِّی أَحْمَدُک عَلَی أَنْ أَکرَمْتَنَا بِالنُّبُوَّةِ وَ عَلَّمْتَنَا الْقُرْآنَ وَ فَقَّهْتَنَا فی الدِّین؛[2] خداوندا! تو را سپاس می گویم بر اینکه ما را با نبوت جدمان، رسول خدا(ص) گرامی داشتی و به ما قرآن آموختی و فهم دین عطا کردی.»

[1] الارشاد، شیخ مفید، نشر کنگره شیخ مفید، قم، 1413ق، ج2، ص 91.

📚پایگاه اطلاع ‎رسانی حوزه

#امام_حسین

#محرم