آرامش

علی(ع) نزد پیامبر(ص) رفت و اجازۀ نبرد با او را خواست. پیامبر(ص) اجازه نفرمود.

عمرو دعوت خویش را تکرار می کرد ولی هیچ کس برای مبارزه با او پیشقدم نمی شد.

 تا این که عمرو خروشید که: از بس که مبارز خواستم صدایم گرفت.

 پیامبر(ص) به ناچار به علی اجازه داد. علی(ع) در برابر او به میدان رفت. 

 اولین ضربۀ عمرو زره آن حضرت را شکافت و به سر مبارک رسید و آن را مجروح کرد. 

 در همان حال علی(ع) با یک ضربۀ شمشیر ران چپ عمرو را قطع نمود و وی را بر زمین افکند و برای قتل وی بر زانو قرار گرفت که عمرو بر چهرۀ مبارک آن حضرت آب دهان افکند. 

حضرت برخاست و از قتل وی در آن حالت خشم چشم پوشید

????شکست نامنتظرۀ عمرو در برابر دیدگان شگفت زدۀ احزاب قریش، روحیۀ ایشان را به کلی تخریب نمود و آنان تصمیم به انصراف از ادامۀ محاصره و بازگشت گرفتند، در حالی که پیش تر هم پیمان شده بودند که تا یکسره ساختن کار مسلمین باز نگردند.

پیامبر(ص) در مورد نبرد علی(ع) با عمرو فرمود:

«مبارز علی با عمرو در روز خندق، از اعمال امتّم تا روز قیامت برتر است.»

منبع : المستدرک الصحیحین للحاکم النیشابوری ج ۳ ص۳۲

تاریخ بغداد للخطیب البغدادی ج 13 ص ۱۹