آرامش

زيد بن عليّ از پدرش #امام_سجاد  زين العابدين عليه السلام حكايت نمايد: روزي #پيامبر_اکرم صلّي اللّه عليه و آله، انگشتر خود را به #امام_علی بن ابي طالب عليه السلام داد و فرمود:
اين انگشتر را نزد حكّاك برده، به او بگو كه بر نگين آن: «محمّد بن عبداللّه» نوشته شود. اميرالمؤ منين عليّ عليه السلام آن انگشتر را گرفت و پيش حكّاك برد واظهار داشت: بر نگين اين انگشتر نقش كلمه «محمّد بن عبداللّه» حكّاكي كَنْده كاري نما. حكّاك آن را پذيرفت وليكن در هنگام كار، دست و قلم او خطا رفت و به جاي آن نقش «محمّد رسول اللّه» نوشته شد. هنگامي كه امام عليّ عليه السلام خواست انگشتر را بگيرد، دقّت نمود؛ و چون ديد نقش، غير از چيزي است كه دستور داده بود، به او فرمود:

من چنين موضوعي را نگفته بودم. حكّاك اظهار داشت: بلي، صحيح مي‌فرمائي؛ وليكن دستم به اشتباه رفت.
پس حضرت آن انگشتر را گرفت و نزد رسول خدا صلّي اللّه عليه و آله آورد واظهار داشت: يا رسول اللّه! حكّاك آنچه را گفته بودم، انجام نداده ومدّعي است كه دستش خطا رفته است. در اين لحظه پيامبر خدا آن انگشتر را گرفت و پس از دقّت بر آن فرمود: اي عليّ! من محمّد بن عبداللّه هستم، پس چرا «محمّد رسول اللّه» نوشته شده است و سپس انگشتر را به دست مبارك خود نمود؛ و چون صبح شد و بر انگشتر نگاه كرد، ديد زير آن نوشته شده است: «عليّ وليّ اللّه» پس به همين جهت تعجّب حضرت رسول صلّي اللّه عليه و آله فزوني يافت، در همين بين جبرئيل امين عليه السلام نازل شد و رسول خدا جريان را براي او بازگو نمود.
جبرئيل در پاسخ اظهار داشت: آنچه را كه تو خواستي نوشته شود گفتي؛ و آنچه را كه ما خواستيم نوشتيم.
 بحار الا نوار : ج ۱۶، ص ۹۱، ح ۲۶

امام باقر (علیه السلام)

 الکافی عن سعیدَ بنِ الحسنِ: قالَ أبو جعفرٍ علیه السلام: أ یَجیءُ أحدُکُم إلی أخیهِ فیُدخِلُ یَدَهُ فی کِیسهِ فیأخُذُ حاجتَهُ فلا یَدْفعُهُ؟ فقلتُ: ما أعرِفُ ذلکَ فینا! فقالَ أبو جعفرٍ علیه السلام: فلا شَیءَ إذا. قلتُ: فالهَلاکُ إذا! فقالَ: إنّ القومَ لَم یُعْطَوا أحلامَهُمْ بَعْدُ.
 الکافی به نقل از سعید بن حسن: امام باقر علیه السلام فرمود:

«آیا چنین هست که فردی از شما نزد برادرش بیاید و دست در جیب او کند و به اندازه ای که احتیاج دارد بردارد و او مانع نشود؟ »

عرض کردم:

در میانمان چنین چیزی سراغ ندارم. امام فرمود: «پس، فایده ای ندارد»

من گفتم: پس هلاک شدیم!

حضرت فرمود: «مردم هنوز به کمال عقلی خود نرسیده اند.» [آداب دينى خود را فرا نگرفته اند]
 الکافی، ج۲، ص۱۷۳، ح۱۳

حضرت على (علیه السلام):

«لِلكِرامِ فَضيلةُ المُبادَرَةِ إلى فِعلِ المعروفِ و إسداءِ الصنائعِ»

فضيلت شتاب به سوى نيكوكارى و احسان، از آنِ بزرگواران است
ميزان الحكمه/ج۱۰/ص۹۴

مرجع عظيم الشأن مرحوم آيت الله العظمي نجفي مرعشي (ره) فرمود: پدرم مرحوم آيت الله علامه سيد محمود مرعشي (ره) كه در نجف اشرف مي‌زيست، بسيار علاقمند بود كه به طريقي، محل قبر شريف جده اش حضرت زهرا (ع) را بيابد، براي اين مقصود، ختم مجربي (يعني يكي از دعاهايي كه استجابت آن به تجربه رسيده كه با تكرار آن با حضور قلب و خلوص و شرايط ديگر، موجب رسيدن به مقصود است) انتخاب نمود، چهل شب به آن مداومت كرد، تا شايد از طريقي به محل مرقد شريف حضرت زهرا (ع) آگاه گردد. شب چهلم بعد از انجام ختم و توسل فراوان، به بستر خواب رفت، در عالم خواب به محضر امام باقر (ع) (يا امام صادق) رسيد، امام به او فرمود: 
“عَلَيْكَ بِكَريمَهِ اَهْلِ الْبَيْتِ؛ به دامن كريمه اهل بيت (ع) چنگ بزن. ” ايشان تصور كرد منظور امام (ع) از اين جمله، حضرت زهرا (ع) است، عرض كرد: “آري قربانت گردم، من نيز ختم را براي همين گرفتم كه محل شريف قبر آن حضرت را دقيق تر بدانم و زيارتش كنم. ” امام (ع) فرمود: “منظور من قبر شريف حضرت معصومه (ع) در قم است. ” سپس افزود: به خاطر مصالحي، خداوند اراده نموده كه قبر حضرت زهرا (ع) براي هميشه براي همگان مخفي باشد، از اين رو قبر حضرت معصومه (ع) را تجليگاه قبر شريف حضرت زهرا (ع) قرار داده است، اگر قرار بود قبر حضرت آشكار باشد همان شكوه و عظمت مرقد حضرت زهرا (ع) را خداوند براي قبر حضرت معصومه (ع) قرار داده است. مرحوم آيه الله سيد محمود مرعشي، وقتي كه از خواب برخاست، تصمیم گرفت كه به قصد زيارت حضرت معصومه (ع) به قم مهاجرات كند. او بي درنگ با همه اعضاي خانواده اش از نجف اشرف، عازم قم شد و به زيارت مرقد مطهر حضرت معصومه (ع) پرداخت.