آرامش

قَالَ أَبُو مُحَمَّدٍ الْعَسْكَرِيُّ ع‏ليه السلام
 مَن أَكْثَرَ الْمَنَامَ‏ رَأَى الْأَحْلَامَ
بحارالانوار (بيروت) ؛ ج‏ ۵۸ ؛ ص۱۹۰

امام_علی علیه السلام
أَيُّهَا النَّاس
ُ إِنَّهُ مَنْ نَظَرَ فِي عَيْبِ نَفْسِهِ اشْتَغَلَ عَنْ عَيْبِ غَيْرِهِ
وَ مَنْ رَضِيَ بِرِزْقِ اللَّهِ لَمْ يَأْسَفْ عَلَى مَا فِي يَدِ غَيْرِهِ
وَ مَنْ سَلَّ سَيْفَ الْبَغْيِ قُتِلَ بِهِ

اى مردم!
 هر كه در عيب خود نگرد از عيب ديگران بگذرد،
 هر كه به روزى خدا خشنود باشد به آنچه ديگران دارند افسوس نخورد.
 هر كه تيغ ستم از نيام برآورد بدان كشته گردد.
اصول کافی -  مجلد ۸، صفحه ۱۹

رسول_خدا صلي الله عليه و آله
إنَّ لُقمانَ الحَكيمَ قالَ لاِبنِهِ وهُوَ يَعِظُهُ:
يا بُنَيَّ، مَن ذَا الَّذِي ابتَغَى اللّه َ عَزَّ وجَلَّ فَلَم يَجِدهُ،
 ومَن ذَا الَّذي لَجَأَ إلَى اللّه ِ فَلَم يُدافِع عَنهُ، 
أم مَن ذَا الَّذي تَوَكَّلَ عَلَى اللّه ِ فَلَم يَكفِه
لقمان حكيم، هنگامى كه پسرش را موعظه مى كرد، به او گفت: 
«اى پسرم! كيست كه از خداوند عز و جل سراغ گرفت، ولى او را نيافت؟ 
و كيست كه به خدا پناه بُرد، ولى خدا از او دفاع نكرد؟ 
يا كيست كه به خدا توكّل كرد، ولى خدا او را كفايت ننمود؟ »

منبع كنز_الفوائد : ج ۲ ص ۶۸، 

بحار_الانوار: ج ۲۷ ص ۱۱۲ ح ۸۷.

 امام_علی (علیه السلام):
از داستان ابليس، پند و عبرت بگيريد،

از اين رو كه عبادات طولاني و كوششهاي فراوان او (براثر تكبر) از بين رفت،
او خداوند را شش هزار سال عبادت نمود كه معلوم نيست از سالهاي دنيا است يا از سالهاي آخرت ولي با ساعتي تكبر و غرور، همه ي عبادات و كوششهايش را محو و نابود كرد،
گرچه ابليس، آسماني و عرشي بود، ولي فرمان خدا بين اهل آسمان و زمين يكي است و همه ي بندگان در برابرش مساوي هستند- اي بندگان خدا، از اين دشمن خدا (يعني ابليس) برحذر باشيد.

فَاعتَبِرُوا بِمَا كَانَ مِن فِعلِ اللّهِ بِإِبلِيسَ إِذ أَحبَطَ عَمَلَهُ الطّوِيلَ وَ جَهدَهُ الجَهِيدَ وَ كَانَ قَد عَبَدَ اللّهَ سِتّةَ آلَافِ سَنَةٍ لَا يُدرَي أَ مِن سنِيِ الدّنيَا أَم مِن سنِيِ الآخِرَةِ عَن كِبرِ سَاعَةٍ وَاحِدَةٍ فَمَن ذَا بَعدَ إِبلِيسَ يَسلَمُ عَلَي اللّهِ بِمِثلِ مَعصِيَتِهِ كَلّا مَا كَانَ اللّهُ سُبحَانَهُ لِيُدخِلَ الجَنّةَ بَشَراً بِأَمرٍ أَخرَجَ بِهِ مِنهَا مَلَكاً إِنّ حُكمَهُ فِي أَهلِ السّمَاءِ وَ أَهلِ الأَرضِ لَوَاحِدٌ وَ مَا بَينَ اللّهِ وَ بَينَ أَحَدٍ مِن خَلقِهِ هَوَادَةٌ فِي إِبَاحَةِ حِمًي حَرّمَهُ عَلَي العَالَمِين
منبع:نهج_البلاغه ؛ خطبه ۱۹۲