آرامش

? ? ? ?

حضرت ابراهیم (ع) بسیار میهماندوست بود و تا میهمان به خانه او نمى‏ آمد، غذا نمى‏ خورد.
زمانی فرا رسید که یک شبانه روز، هیچ میهمانی بر او وارد نشد؛ پس از خانه بیرون آمد و به جستجوى میهمان پرداخت.
پیرمردى را دید، جویاى حال او شد، ولی فهمید آن پیرمرد، بت پرست است. حضرت ابراهیم گفت:
«افسوس! اگر بت پرست نبودی، میهمان من می ‏شدى و از غذاى من مى ‏خوردى»
پیرمرد از کنار ابراهیم گذشت.
در این هنگام جبرئیل بر ابراهیم نازل شد و گفت:
«خداوند مى‏ فرماید این پیرمرد، هفتاد سال مشرک و بت پرست بود، ولی ما رزق او را کم نکردیم. اینک که غذای یک روز او را به تو حواله نمودیم، تو به خاطر بت‏ پرستى، به او غذا ندادى!»
حضرت ابراهیم (ع) پشیمان شد و به جستجوى آن پیرمرد رفت. او را پیدا کرد و با اصرار به خانه خود دعوت نمود. پیرمرد بت پرست گفت:
«چرا بار اول مرا رد کردى، ولی حالا دعوت می کنی؟»
حضرت ابراهیم ، پیام و هشدار خداوند را به او خبر داد.
پیرمرد به فکر فرو رفت و گفت:
« نافرمانى از چنین خداوند بزرگوارى، دور از مروت و جوانمردى است. »
آن گاه به یگانگی خداوند اقرار نمود و آیین ابراهیم (ع) را پذیرفت.

جوامع الحکایات(محمد عوفى)

‎‌‌‌‎‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌