آرامش

امام علی علیه السّلام میفرمایند:
المؤمنُ بِشْرُهُ في وجهِهِ ، وحُزنُهُ في قلبِهِ ، أوسَعُ شَيءٍ صَدْرا ، وأذَلُّ شَيءٍ نَفْسا ، يَكْرَهُ الرِّفْعةَ ، ويَشْنَأُ السُّمْعةَ ، طويلٌ غمُّهُ ، بَعيدٌ هَمُّهُ ، كثيرٌ صَمتُهُ ، مَشغولٌ وقتُهُ ، شَكورٌ ، صَبورٌ ، مَغمورٌ بفِكرَتِهِ ، ضَنينٌ بخَلّتِهِ ، سَهلُ الخَليقةِ ، لَيِّنُ العَرِيكةِ ، نَفسُهُ أصْلَبُ مِن الصَّلْدِ ، وهُو أذَلُّ مِن العبدِ.
مؤمن شادى اش در چهره اش میباشد و اندوهش در دلش، از نظر تحمّل وسیعترین موجود و از نظر اخلاق متواضعترین مخلوق است. برتری را خوش ندارد و خودنمايی را دشمن دارد. اندوهش دراز است و همّتش بلند؛ بسيار خموش است و اوقاتش به بيكارى نمیگذرد؛ شكور است و شكيبا؛ غرق در انديشه خويش است و در پايبندى به دوستى خود [با ديگران ]حريص. نرمخو و مهربان است، اراده اش سخت تر از سنگ خار است و با اينحال از يك برده، خوارتر و افتاده تر است!!

بحار الأنوار ۶۹/۴۱۰/۱۲۷