آرامش

روز قدس اگرچه در ظاهر مربوط به یک واقعه زمانی و مکانی خاص می نماید اما صرفاً به فلسطین و اِشغال آن منتهی نمی شود.
روز قدس یک نماد است که با توسل به آن بدیهی ترین نیازهای انسانی را برای خودمان و دیگران مطالبه کنیم.

روز قدس نماد حق طلبی و ایستادن در برابر زورِ ناحق است.

امکان دارد کمی تردید در دلمان وجود داشته باشد که آیا اصلاً این راهپیمایی فایده ای دارد یا نه؟!
اما خوب است بدانیم، شاید کمترین فایده اش برای آن که مظلوم واقع شده این باشد که دلگرم شود و بداند که صدای حق خواهی اش شنیده می شود(حتی از گلوی انسان های دیگر)
شاید کمترین فایده اش این باشد که در دل ظالم، ترس و تردیدی از ظلم مجدد بیاندازد و برایش یادآور شود که: «روز مظلوم اگر شوم و اگر مشئوم است/روز ظالم به یقین تیره تر از مظلوم است»
شاید کمترین فایده اش این باشد که روحیه حق طلبی و ظلم ستیزی را در انسان زنده نگه می دارد و انسانیتِ انسان از بین نمی رود.
خلاصه اینکه؛ قدم ها و فریادهای انسانی در حمایت از حقّ انسانی دیگر، هم موثر است، هم دلگرم کننده و هم باعث بالندگی و فراخی روح انسان می شود.
یادمان نرود که اگر ظلم کردن باب شود و مظلوم بدون حمایت بماند، این رویه در هر زمان و مکانی ممکن است رخ دهد.