آرامش

 ترب می‌خوای

تعداد مجروحین بالا رفته بود.
فرمانده از میان گرد و غبار انفجارها دوید طرفم و گفت: ” سریع بی‌سیم بزن عقب. بگو یک آمبولانس بفرستن مجروحین را ببره! “
شستی گوشی بی‌سیم را فشار دادم. به خاطر این‌که پیام لو نره و عراقی‌ها از خواسته‌مان سر در نیاورند، پشت بی سیم باید با کد حرف می‌زدیم
گفتم :” حیدر حیدر رشید ” چند لحظه صدای فش فش به گوشم رسید. بعد صدای کسی آمد:
- رشید بگوشم.
- رشید جان حاجی گفت یک دلبر قرمز بفرستید!
-هه هه دلبر قرمز دیگه چیه؟
-شما کی هستی؟ پس رشید کجاست؟
- رشید چهار چرخش رفته هوا. من در خدمتم.
-اخوی مگه برگه کد نداری؟
- برگه کد دیگه چیه؟ بگو ببینم چی می‌خوای؟
دیدم عجب گرفتاری شدم. از یک طرف باید با رمز حرف می‌زدم از طرف دیگر با یک آدم شوت طرف شده بودم .
- رشید جان از همان‌ها که چرخ دارند!
- چه می‌گویی‌؟ درست حرف بزن ببینم چه می‌خواهی؟
- بابا از همان‌ها که سفیده.
- هه هه نکنه ترب می‌خوای.
- بی مزه! بابا از همان‌ها که رو سقفش یک چراغ قرمز داره.
- د ِ لا مصب زودتر بگو که آمبولانس می‌خوای!
کارد می‌زدند خونم در نمی‌آمد. هر چه بد و بیراه بود به آدم پشت بی‌سیم گفتم.

? به نقل از کتاب رفاقت به سبک تانک نوشته داوود امیریان

#داستان

https://abasaleh93.kowsarblog.ir/