آرامش

ما ـ به عامّه ـ مى‏گوييم: شما كه مخالفت با اصحاب و سبّ آن‏ها را جايز نمى‏دانيد بلكه حرام مى‏دانيد، چرا با على و حَسَنَيْن مخالفت كرديد؟! مگر آن‏ها از اصحاب نبودند. در صحاح شما آمده است كه رسول اكرم به عدّه‏اى از همان اصحاب كه شما آن‏ها را درستكار مى‏دانيد و از آن‏ها متابعت مى‏كنيد، فرمود: » قُومُوا عَنّى! « * از نزد من برخيزيد و برويد! لذا ما نيز از حضرت رسول تبعيّت مى‏كنيم و به آن‏ها مى‏گوييم: » قُومُوا عَنّی « و طردشان مى‏كنيم! و آنگهى چگونه به خود حق مى‏دهيد كه با يكى از اصحاب همكارى كنيد و ديگرى را به قتل برسانيد، امّا حق نداريد كه به آن‏ها بد بگوييد و آن‏ها را سبّ كنيد؟! قتلِ اصحاب آرى اما سبّ آن‏ها نه؟ و ديگر اين كه خود صحابه همديگر را سبّ مى‏كردند، چنان كه عُمر براى يكى از واليان نوشت: » يا عَدُوَّ اللّه‏ِ! « ** اى دشمن خدا! چرا فلان كار را نكردى، چطور سبّ كردن پيشوايان شما جايز است، ولى ما اگر سبّ كنيم، مى‏گوييد: جايز نيست.
منبع: کتاب در محضر آیت الله بهجت, جلد سوم, نکته هزار و سیصد و چهل و دوم
* مسند احمد، ج 1، ص 325؛ صحيح بخارى، ج 1، ص 37.
** شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد، ج 16، ص 165 و ج 1، ص 179.