آرامش

روزى حضرت داود در مناجاتش از خداوند خواست همنشین او را در بهشت به وى معرفى کند، از جانب خداوند ندا رسید که فردا از دروازه شهر بیرون برو، اولین کسى که با او برخورد کنی همنشین تو در بهشت است. روز بعد، حضرت داود به اتفاق پسرش سلیمان از شهر خارج شد، پیرمردى را دید که پشته هیزمى از کوه پائین آورده تا بفروشد. پیر مرد که متى نام داشت، کنار دروازه فریاد زد کیست که هیزم بخواهد؟ یک نفر پیدا شد و هیزمش را خرید. حضرت داود پیش او رفت و سلام کرد و گفت: آیا ممکن است امروز ما را مهمان کنى؟ پیر مرد پاسخ داد: مهمان حبیب خداست، بفرمائید، سپس پیر مرد با پولى که از فروش هیزم به دست آورده بود مقدارى گندم خرید، وقتى به خانه رسیدند پیر مرد گندم را آرد کرد و سه عدد نان پخت و نان‌ها را جلوى مهمانانش گذاشت. وقتى شروع به خوردن کردند، پیر مرد هر لقمه‌اى که به دهان مى برد، ابتدا «بسم الله» و در انتها «الحمدلله» مى‌گفت، وقتى ناهار مختصر آنها به اتمام رسید، دستش را به طرف آسمان بلند کرد و گفت: خداوندا، هیزمى که فروختم، درختش را تو کاشتى، آنها را تو خشک کردى، نیروى کندن هیزم را تو به من دادى، مشترى را تو فرستادى که هیزمها را بخرد و گندمى را که خوردیم، بذرش را تو کاشتى، وسایل آرد کردن و نان پختن را نیز تو به من دادى، در برابر این همه نعمت من چه کرده‌ام؟ پیرمرد این حرفها را مى زد و گریه مى‌کرد. داود نگاه معنا دارى به پسرش ‍ کرد، یعنى همین است علت اینکه او با پیامبران محشور مى شود.
? شهید عبدالحسین دستغیب – داستان‌های شگفت ص 30 و 31