پيامبر اكرم(ص) می فرمايند: …فَفَاطِمَةُ حَوْرَاءُ إِنْسِيَّةٌ فَكُلَّمَا اشْتَقْتُ إِلَى رَائِحَةِ الْجَنَّةِ شَمِمْتُ رَائِحَةَ ابْنَتِي فَاطِمَة(سلام الله علیها)؛ فاطمه(سلام الله علیها) حوريه اى است به صورت انسان كه من هرگاه مشتاق بوى بهشت می شوم، دخترم فاطمه(سلام الله علیها) را می بويم.»
التوحيد، شيخ صدوق، ص 117
اعتقاد به قضا و قدر الهی و اینکه تدبیر برنامه‌های ما و تمام هستی در دست خداست، شکیبایی در مشکلاتی همچون بیماری را در زندگی آسان می‌کند. وقتی انسان بداند که هر چیزی که انسان بدان گرفتار شده است، پایه برنامه‌ای و حکمتی است، مقاومت کم‌تری از خود نشان می‌دهد و جزع و فزع نمی‌کند. به ویژه کسانی که می‌دانند این از ناحیه خداوندی حکیم و فرزانه است. در آیه فوق خدا از مردم می‌خواهد که به مصیبت های وارده به گونه‌ای بنگرند که از جانب خدا و قضا و قدر الهی است و شایسته است انسان در برابرش شکیبایی کند، نه آنکه افسوس و حسرت بخورد و به حزن و اندوه دچار شود.
امام سجاد (ع) در دعای ششم صحیفه می‌فرماید: «لَيْسَ لَنَا مِنَ الْأَمْرِ إِلَّا مَا قَضَيْتَ، وَ لَا مِنَ الْخَيْرِ إِلَّا مَا أَعْطَيْت؛[پروردگارا!] به غیر آنچه فرمان تو بر آن رفته، کاری نتوانیم، و جز آنچه تو بر ما بخشی خیری به ما نمی‌رسد.»
آنچه از نعمت‌ها و تفضّلات الهی و رحمتهای او می‌بینیم، یک درجه از رحمت او در دنیا است و مابقی در آخرت ظاهر می‌شود.
رسول خدا (ص) فرمود: خداوند بزرگ صد (باب و درجه) رحمت دارد که یکی از آنها را به زمین و اهل آن نازل کرده است و تمام عاطفه و محبّتی که در میان مردم است، از پرتو همان است. و نود و نه قسمت را برای خود نگاه داشته و در قیامت بندگانش را مشمول آن می‌سازد.»
منبع: مجمع البیان، فضل بن حسن طبرسی، انتشارات ناصر خسرو، تهران، چاپ سوم، 1372 ش، ج1، ص21.
وقتی که شوهر از سرکارش بر می گردد و از چشم هایش پیداست که خستگی در عمق جانش نشسته، سزاوار است که همسر او به استقبالش برود و با چهره باز و نشاط و آکنده از محبت، او را بپذیرد، که رسول اکرم (ص) فرمودند: وظیفه زن این است که تا درِ خانه به پیشواز شوهرش برود و به وی خوش آمد بگوید.
بد زبانی:
جز کینه چیز دیگری به دنبال نمی آورد برای جلب محبت و دوستی باید با یکدیگر با خوش ربانی رفتار کنیم حضرت علی (ع) فرمودند: از گفتن سخن زشت بپرهیز که دل را پر از خشم و کینه می کند.
غررالحکم ج2 ص298 ،مستدرک الوسایل ج 3 ص 186