آرامش

از آقاى سيد محمد رضوى شنيدم كه فرمودند زمانى كه مرض سختى عارض ‍ دائى بزرگوارشان مرحوم آقاى ميرزا ابراهيم محلاتى شد، به طورى كه اطبا از معالجه ايشان اظهار ياءس كردند، امر فرمودند كه مرضشان را به عالم ربانى مرحوم حاج شيخ محمد جواد بيدآبادى كه مورد علاقه و ارادت جناب ميرزا بودند، خبر دهيم ، ما هم به اصفهان تلگراف كرديم و مرحوم بيدآبادى را از مرض سخت ميرزا با خبركرديم ، فورا جواب دادند مبلغ دويست تومان صدقه دهيد تا خداوند شفا عنايت فرمايد.

هرچند آن مبلغ در آن زمان زياد بود، لكن هرطور بود فراهم آورده بين فقرا تقسيم كرديم و بلافاصله ميرزا شفا يافت .

????مرتبه ديگر ميرزاى محلاتى به سختى مريض شدند و اطبا اظهار ياءس كردند، من ابتدا مرحوم بيدآبادى را تلگرافا با خبر كردم و با اينكه جواب تلگراف را قبول و درخواست كرده بودم ، از ايشان جوابى نرسيد تا بالاخره در همان مرض ، ميرزا مرحوم شدند آنگاه دانستم كه سبب جواب ندادن اجل حتمى علاج ندارد مرحوم بيدآبادى اين بود كه اجل حتمى ميرزا رسيده و به صدقه جلوگيرى نمى شود.

نتیجه1: به واسطه صدقه ممكن است در شفاى مريض تعجيل شود بلكه مرگ را به تاخير اندازد و در باره تاثير صدقه در شفاى مريض وتاخير مرگ و طول عمر و دفع هفتاد قسم بلا، رواياتى از اهل بيت  رسيده است.

نتیجه 2: هرگاه اجل حتمى باشد و بقاى شخص مخالف حكمت ، حتمى خدا باشد دعا و صدقه از اين جهت بى اثر مى شود هرچند از ساير آثار خيريه دنيوى و اخروى آن بهره مند خواهد بود.

منبع :داستان های شگفت، شهید آیت الله دستغیب 

یکی از آفات زیان بار زبان که از گناهان بزرگ به شمار می‌رود غیبت است.

«غیبت» یعنی پشت سر دیگران بدگویی کردن و سخن ناخوشایند گفتن.

غیبت از نظر قرآن‌

شکی نیست که غیبت از گناهان کبیره است و مرتکب کبیره مستحقّ دوزخ است.

قرآن کریم در چند مورد شدیداً از غیبت نکوهش نموده، مانند:

«… وَ لا یَغْتَبْ بَعْضُکُمْ بَعْضاً أَ یُحِبُّ أَحَدُکُمْ أَنْ یَأْکُلَ لَحْمَ أَخِیهِ مَیْتاً فَکَرِهْتُمُوهُ… » (حجرات/12)

… هیچ یک از شما از دیگری غیبت نکند. آیا کسی از شما دوست دارد که گوشت مردار برادر خود را بخورد؟ [به یقین] همه شما از این کار کراهت دارید [پس بدانید که غیبت کردن مانند خوردن گوشت مرده برادر دینی است، از آن سخت بپرهیزید] … .

منبع: برگرفته از کتاب اخلاق عملی، آیت الله مهدوی کنی، ص50

مصادف» که یکی از شیعیان امام صادق(ع) است، می‌گوید:

همراه امام(ع) در راه بین مکه و مدینه حرکت می‌کردیم. به مردی برخوردیم که در پای تنۀ درخت بر زمین افتاده بود و توان برخواستن نداشت.

امام (ع) فرمود: بیا تا به سراغ این مرد برویم که می‌ترسم از شدت تشنگی این‌گونه بر زمین افتاده باشد. چون به او نزدیک شدیم، دیدیم مردی مو بلند از درویش‌های نصارا است.

امام (ع) از او سؤال کرد: آیا تشنه‌ای؟

درویش مسیحی گفت:آری.

امام صادق(ع) فرمود: ای مصادف! از مرکب پایین بیا و او را سیراب کن. 

من پیاده شدم و او را سیراب کردم. دوباره سوار مرکب شدم و به راه افتادیم. در این هنگام به امام عرض کردم: این مرد نصرانی بود و شما به نصرانی، این‌گونه کمک می‌کنید؟

امام (ع) فرمود: بله، وقتی در چنین حالی باشد او را کمک می‌کنم. (وافی،ج10،ص510)

پیامبر اکرم می‌فرماید:

اِنَّ اللهَ رَحیمٌ یُحِبُّ الرَّحیمَ

«خداوند مهربان است و هر مهربانی را دوست دارد» (کنزالعمال،خ 10381)

منبع :قصه‌های تربیتی، محمدرضا اکبری، ص96

خداوند در قرآن كريم مي فرمايد: تُوبُوا الى الله تَوبَة نَصُوحاً(مائده /74)؛ به درگاه الهى توبه نصوح كنيد.

امام صادق عليه السلام در تفسير واژه «نصوح» چنين فرمودند:هو الذَّنبُ الّذى لا يَعودُ فيه اَبداً(تحریم/8)؛ آن توبه‌اى است كه هرگز به آن گناه باز نگردد.

و امام هادى عليه السلام در معنى توبه نصوح فرمود:ان يكونَ الباطِنُ كالظاهِر و افضِل من ذلك (کافی،ج 2 ص 432)؛ توبه نصوح، آن است كه باطن انسان مانند ظاهر بلكه بهتر از ظاهر باشد.

رسول خدا صلّى الله عليه وآله در معنى نصوح فرمودند: ان يَتُوب التائِب ثمّ لايَرجع فى ذَنبٍ كما لايَعود اللَبن الى الضَّرع (بحار،ج 6 ص 22)؛ توبه كننده، هرگز به گناه باز نگردد، چنانكه شير به سینه باز نمى‌گردد.

امام على عليه السلام در معنى نصوح مى‌فرمايد: نَدمٌ بِالقَلب و استِغفار باللّسان و القَصد على ان لا يَعود(مجمع البیان، ج10 ص 318)؛ پشيمانى قلبى و عذرخواهى با زبان، و تصميم جدى و مداوم بر ترك گناه.