آرامش

آیه مورد بحث

إِنّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَهٌ فَأَصْلِحُوا بَیْنَ أَخَوَیْکُمْ… . (حجرات: 10)

درحقیقت مؤمنان با هم برادرند، پس میان برادرانتان سازش دهید (و میان آنها آشتی برقرار نمایید).

تفسیر و توضیح

اصلاح ذات البین یا به تفاهم رساندن افراد و گروه ها و زدودن کدورت ها و تبدیل آن به دوستی، از مهم ترین برنامه های اسلام است 

و شایسته آن است که کسانی که در جامعه یا در جمع بستگان و دوستان جایگاهی ویژه دارند، برای اصلاح روابط افراد و آشتی دادن آنها بکوشند و این مقام و موقعیت را موهبتی الهی بدانند و از آن برای خدمت رسانی به خلق خدا بهره گیرند. 

امام صادق(ع) فرموده است: «میانجی گری، زکات مقام [و موقعیت] است» 1

????در اهمیت اصلاح ذات البین همین بس که هرچند دروغ در اسلام صفتی ناپسند است، بااین حال برای اصلاح اختلاف ها، استفاده از آن نه تنها اشکالی ندارد، بلکه پیشنهاد نیز شده است، 

چنان که پیامبر گرامی اسلام به حضرت علی(ع) فرمود:

یا عَلِیُّ! إِنَّ اللهَ عَزَّوَجَلَّ أَحَبَّ الْکَذِبَ فی الصَّلاحِ وَ أَبْغَضَ الصِّدْقَ فِی الْفَسادِ.2

ای علی! همانا خداوند دروغ صلح آمیز را بیشتر دوست دارد و از راست فتنه انگیز بیزار است.

منابع

1. میزان الحکمه، ج 6، ص 2781.

2. شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه،  ج 4، ص 255.

از امیرمؤمنان علی (علیه السلام) روایت شده که نزد رسول خدا (صلی الله علیه و آله) در مسجد نشسته بودیم. حضرت فرمودند: بگویید بهترین چیز برای زن چیست؟

کسی نتوانست جواب دهد و پس از این که همه رفتند من به خانه نزد فاطمه (علیها سلام) آمدم و ماجرا را گفتم.

فاطمه (علیها السلام) فرمود:

خيْرٌ لِلنِّسَاءِ أَنْ لَا يَرَيْنَ الرِّجَالَ وَ لَا يَرَاهُنَّ الرِّجَالُ.

 من می دانم. بهترین چیز برای زنان این است که به مردان نگاه نکنند و مردان نیز به آن ها نبینند.

به مسجد نزد رسول خدا (صلی الله علیه و آله) آمدم و جواب پیامبر را دادم.

پیامبر فرمودند: از کجا آموختی. تو نزد من بودی و نمی دانستی؟

گفتم این پاسخ فاطمه است. و پیامبر فرمودند: فاطمه پاره تن من است.

منبع:بحار الأنوار، ج ‏43، ص 54؛

 وسائل الشیعه، ج 20، ص 67، ح 24.

 آیا در منابع معتبر اهل سنت روایتی از پیامبر اسلام (ص) مبنی بر فضائل حضرت علی (ع) نقل شده است که قابل استناد باشد؟

 بله؛ به طور مثال در صحیح بخاری، جلد سوم، صفحه 1096 ،حدیث 2847 نقل شده است در در ماجرای جنگ خیبر پس از آن که در روز اول و دوم، مسلمانان توفیقی به دست نیاوردند، 

پیامبر (ص) فرمودند: «من پرچم را فردا به دست کسی می دهم که خداوند و رسول او را دوست دارد و خدا و رسول هم او را دوست دارند، و او موفق خواهد شد.» 

آن شب همه اصحاب ایشان دوست داشتند که آن فرد مورد نظر، آنها باشند. وقتی پیامبر (ص) ‌به جمع آنها آمدند، سراغ حضرت علی (ع) را گرفتند و اصحاب گفتند که علی (ع) چشم درد دارد و بدنش مجروح شده است. 

پیامبر (ص) دستور دادند آن حضرت (ع) را بیاورند و به عنایت ایشان، امام علی (ع) شفا گرفتند و پرچم جهاد به دست آن حضرت (ع) سپرده شد و فتح بزرگ خیبر به دست امیرمومنان علی (ع) رقم خورد.

آیات آخر سوره حشر

مرحوم شاه آبادی :

سه آیة آخر سوره مبارکه حشر را تلاوت کنید تا ملکه شما شود و اوّلین اثری که از آن مترتّب می‏شود، پس از مرگ و شب اوّل قبر است. 

وقتی که ملکین از طرف پروردگار برای سؤال و جواب می‏آیند، در جواب «من ربّک؟» (خدای تو کیست؟)

وقتی این طور پاسخ بگویی(هو الله الذی لا اله الا هو ……) ملائکة الهی مبهوت و متحیّر می‏شوند، چون این معرفی حق است ‏به زبان حق، نه معرفی حق به زبان خلق.

در بعضى از روایات، آمده است: اسم اعظم خدا، در آیات آخر سوره حشر است.(1)

و در حدیث دیگرى از رسول خدا(صلى الله علیه وآله) مى خوانیم: 

مَنْ قَرَأَ آخِرَ الْحَشْرِ غُفِرَ لَهُ ما تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ وَ ما تَأَخَّرَ:

«هر کس آخر سوره حشر را بخواند، گناهان گذشته و آینده او بخشوده مى شود»!.(2)

و باز در حدیث دیگرى از آن حضرت آمده است:

 مَنْ قَرَأَ لَوْ أَنْزَلْنا هذَا الْقُرْآنَ ـ إِلى آخِرِها ـ فَماتَ مِنْ لَیْلَتِهِ ماتَ شَهِیداً!:

«هر کس آیات لو انزلنا هذا القرآن را تا آخر بخواند، و در همان شب بمیرد، شهید مرده است»!.(3)

یکى از اصحاب مى گوید: از رسول خدا(صلى الله علیه وآله) درباره اسم اعظم خدا سؤال کردم، فرمود: عَلَیْکَ بِآخِرِ الحَشْرِ وَ أَکْثَرِ قِرائَتَها:

«بر تو باد که آخر سوره حشر را بخوانى و زیاد بخوان»!

بار دیگر همین سؤال را تکرار کردم، حضرت همان پاسخ را تکرار فرمود.(4)

حتى در حدیثى آمده است: إِنَّهَا شِفَاءٌ مِنْ کُلِّ دَاء إِلاّ السّامِ، و السّامُ الْمَوْتُ: «این آیات، شفاء هر دردى است مگر مرگ»!.(5)

منابع

(1)ثواب الاعمال، ص117

(2)مجمع البیان، ج9، ص423

(3)تفسیرالبرهان، ج5، ص331

(4) الدر المنثور، ج6، ص187

(5)کنزالعمال, ج5، ص194