آرامش

​عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ وَ مُحَمَّدُ بْنُ إِسْمَاعِيلَ عَنِ الْفَضْلِ بْنِ شَاذَانَ جَمِيعاً عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ إِبْرَاهِيمَ بْنِ عَبْدِ الْحَمِيدِ عَنْ أَبِى أُسَامَةَ زَيْدٍ الشَّحَّامِ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع اتَّقُوا الْمُحَقَّرَاتِ مِنَ الذُّنُوبِ فَإِنَّهَا لَا تُغْفَرُ قُلْتُ وَ مَا الْمُحَقَّرَاتُ قَالَ الرَّجُلُ يُذْنِبُ الذَّنْبَ فَيَقُولُ طُوبَى لِى لَوْ لَمْ يَكُنْ لِى غَيْرُ ذَلِكَ 
زيد شحام گويد: امام صادق (علیه السلام) فرمود: از گناهان محقر بپرهيزيد كه آمرزيده نشوند، عرض كردم: گناهان محقر چيست؟ فرمود: اينستكه مردى گناه كند و بگويد، خوشا حال من اگر غير از اين گناه نداشته باشم. 
اصول كافى ج: ۳ ص: ۳۹۴ رواية: ۱

دين مقدس اسلام براى جزئى ترين زواياى زندگى انسان برنامه تكاملى دارد. از جمله اين برنامه ها، دستوراتى است كه در مورد كيفيّت راه رفتن به پيروان خود مى دهد. قرآن كريم در مورد نشانه هاى بندگان خدا مى فرمايد:  

(وَ عِبادُ الرَّحْمنِ الَّذينَ يَمْشُونَ عَلَى الاَْرْضِ هَوْناً… ) (فرقان 63)  

و بندگان خداى رحمان كسانى هستند كه در روى زمين با فروتنى راه مى روند.  

و نيز راه رفتن با غرور و خودپسندى را نهى كرده و مى فرمايد:  

(وَ لا تَمْشِ فِى الاَْرْضِ مَرَحاً) (اسراء 37)  

با خودپسندى بر زمين راه مرو.  

در جاى ديگر اعتدال و ميانه روى هنگام راه رفتن را توصيه كرده است:  

(وَاقْصُدْ فى مَشْيِكَ) (لقمان 19)  

در راه رفتن خود ميانه رو باش.  

يعنى نه چنان بى حال و كَسِل راه برو كه تو را خوار و ناتوان بپندارند و نه چنان با شتاب حركت كن كه وقار و شخصيّتت مخدوش گردد.

امام على عليه السلام فرمود:  

(سُرْعَةُ الْمَشْىِ يَذْهَبُ بِبَهاءِ الْمُؤ مِنِ) (بحارالانوار ج 76 ص302)  

به تندى راه رفتن ارزش مؤمن را از بين مى برد.  

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم:
(اِنَّ اللّهَ تَعالى يُحِبُّ مِنْ عَبْدِهِ اِذا خَرَجَ اِلى اِخْوانِهِ اَنْ يَتَهَيَّاءَ لَهُمْ وَ يَتَجَمَّلَ)
خداوند متعال دوست دارد، هنگامى كه بنده اش به سوى برادرانش مى رود، خود را براى ديدار آنان آماده كند و بيارايد.
(بحارالانوار ج16 ص294)

​روزى پيامبر (صلی الله علیه و آله) و حضرت امير (علیه السلام) خرما مى خوردند. هر خرما كه پيامبر (صلی الله علیه و آله) مى خورد، دانه اش را نزد حضرت امير (علیه السلام) مى نهاد. وقتى خرماها تمام شد، همه دانه‌ها نزد ايشان بود در اين هنگام پيامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: هر كه دانه او بيشتر است، پرخور است. حضرت امير (علیه السلام) نيز پاسخ داد: هر كه خرما را با دانه خورده، پرخور است. پيامبر (صلی الله علیه و آله) خنديد و هديه اى به ايشان داد.

(محجة البيضاء ج5ص235)