آرامش

«اذان گفتن قبل از نماز، با حضور قلب و توجه به معانی آن، موجب ازدیاد حضور قلب در نماز شده و نیز بهره انسان را در نماز بیشتر می‌کند.

و نیز در روایت است که بلند نمودن صدا به اذان در خانه موجب درمان برخی از امراض و دفع شیاطین گشته و برای کودکان خانه نافع است.»

منبع:نور مجرد/ج۲/ص۳۱۱

امام صادق عليہ السّلام فرمودند:  

 «راستی که بداخلاقی

عمل را تباه می کند

 همچنان که سرکه عسل را

 فاسد می سازد.»

منبع: جهاد با نفس، حدیث ۶۵۹ 

آیت الله حسن زاده آملی می فرماید:
نمازگزار خیلی باید مواظب دهانش باشد تا آن را همیشه پاک نگه دارد. 
او که در هنگام نماز می ایستد و «بسم الله الرّحمن الرّحیم» می گوید،این کلام او باید از کانال صحیحی عبور کند.
زیرا گاهی آب پاک است، امّا از آن جایی که آن مجرا و کانالی که آب از آن عبور می کند آلوده است، آب نیز آلوده می شود.
«بسم الله الرّحمن الرّحیم» پاک است، امّا از آن جا که دهان و زبان نمازگزار آلوده است،
این نیز از پاکی به در می آید و آلوده می شود، لذا نمازش نتیجه نمی دهد.
این جا است که معلوم می شود مجری آلوده بوده و طهارت نداشته.

رضایت الهی:
 بر پایه روایتی نخستین چیزی که خدا در لوح محفوظ نگاشته. این است که خدایی جز من نیست و هر کس پدر و مادرش از او خشنود باشند من از او خشنود هستم.
 (مستدرک الوسائل، ج15، ص176)
 نزول رحمت آسمانـــی: 
رسول خدا (ص) فرمود:
 درهای رحمت آسمان در چهار هنگام گشوده می شود: هنگام بارش باران، هنگام نگاه فرزند به چهره والدین، هنگام گشوده شدن در کعبه و هنگام عقد ازدواج.
 جامع الاخبار، ص101
بهره مندی از برترین غرفه های بهشتی:
 امام باقر علیه السلام : 
چهار صفت است که در هر یک از مومنان باشد، خدا او را در والاترین مرتبه بهشت، در غرفه هایی برتر از همه غرفه های بهشتی و عالی ترین مرتبه شرف جا می دهد… 
کسی که به پدر و مادر خود انفاق کند، با آن دو مدارا کند، به آنان نیکی کند و آن دو را اندوهگین نسازد.
 الامالی، مفید، ص167
بهره مندی از سایه عرش الهی: 
امام صادق (ع ) فرمود: 
روزی حضرت موسی (ع) در حال مناجات با پروردگارش مردی را در سایه عرش الهی دید.
 پرسید: پروردگارا! این کیست که عرش تو بر او سایه افکنده است؟
 فرمود: او کسی است که نیکوکار به پدر و مادر خود است و اهل سخن چینی نیست. 
 الامالی صدوق، ص180
? نشانه تشیّع:
 امام صادق علیه‌السلام فرمود:
 ای جابر! شیعیان ما شناخته نمی شوند مگر با… نیکی به والدین
 الکافی، ج2، ص74