آرامش

امام محمد باقر عليه‌السلام:

 بی شک و تردید،  در جهنّم، كوهى است به نام “صَـعدا” و در صعدا درّه‌اى است به نام “سَـقَر". 

در سقر نيز چاهى است به نام “هَـبهَب” كه هر وقت درپوش آن كنار مى‌رود ، دوزخيان از حرارت و داغي آن ضجّه و ناله سر مى‌دهند. آن جا، منزلگاه‌هاى جبّاران است.
 إنّ في جَهنّمَ لَجَبلاً يُقالُ لَهُ: الصَّعْدى، و إنّ في الصَّعْدى لَوادِيا يُقالُ لَهُ: سَقَرُ، و إنّ في سَقَرَ لَجُبّا يُقالُ لَه: هَبْهَبُ، كُلّما كُشِفَ غِطاءُ ذلكَ الجُبِّ ضَجَّ أهلُ النّارِ مِن حَرّهِ، و ذلكَ مَنازِلُ الجَبّارينَ.
منبع:«ثواب الاعمال، صفحه ۵۸۷”

امام_باقر (علیه السلام)

كسى كه واعظى درونى نداشته باشد، موعظه هاى مردم سودى به او نمى رساند.

 بحار الأنوار ، ج۷۸، ص۱۷۳

من خیلی اوقات فکر کرده ‏ام مقاله‏ ای تحت عنوان «نیم‏ها» بنویسم که خیلی چیزها وجود ناقصش خطرش بیشتر از عدم محض است. می ‏گویند غزالی راجع به علم این حرف را زده و گفته است: «هر چیزی وجود ناقصش به از عدم محض است مگر علم که وجود ناقصش بدتر از عدم محض است» و ریشه این حرف معلوم است. 
آدمی که هیچ عالم نیست، چون می ‏داند عالم نیست لااقل در مقابل عالم تسلیم است. مثل کسی که طبیب نیست و می‏ داند که طبیب نیست، دیگر لااقل در مقابل طبیب تسلیم است و در نتیجه از وجود طبیب بهره می‏ برد. ولی نیمچه طبیب چون خودش را طبیب می‏ داند تسلیم یک طبیب نیست، می‏ خواهد از همان علم ناقصش استفاده کند، در نتیجه به جای سود زیان می ‏برد.
از همین جا بروید سراغ نیمچه مجتهدها و نیم روشنفکرها و نیم‏های دیگر، اینهایی که یک چیزکی می ‏دانند…ُ چیزکی می ‏دانند و چیزها نمی‏ دانند! 
اتفاقاً اینها خطرشان بیشتر است. چهارتا شعار می‏ شنوند، بدون اینکه متعمق بشوند و درست فکر کنند و دریابند؛ می‏ بینید این چهارتا شعار اینها را از جا حرکت‏ می ‏دهد
 منبع:ستاد مطهری، فلسفه تاریخ، ج1،ص 112