آرامش

​امام رضا علیه السلام 
 إِنَّ اللَّهَ يُؤَخِّرُ إِجَابَةَ الْمُؤْمِنِ شَوْقاً إِلَى دُعَائِهِ وَ يَقُولُ صَوْتٌ أُحِبُّ أَنْ أَسْمَعَهُ وَ يُعَجِّلُ إِجَابَةَ دُعَاءِ الْمُنَافِقِ وَ يَقُولُ صَوْتٌ أَكْرَهُ سَمَاعَهُ.
خداوند اجابت دعاى مؤمن را به شوق (شنيدن) دعايش به تأخير مى اندازد و مى گويد: «صدايى است كه دوست دارم آن را بشنوم» و در اجابت دعاى منافق عجله مى كند و مى گويد: صدايى است كه از شنيدنش بدم مى آيد.
منبع:فقه الرضا عليه السلام ص 345

امام هادی (علیه السلام)
 در ظاهر و آشکار خودت را دوست خدا نشان مده در حالی که در پنهان و در درون دشمن خدا باشی.
منبع: بحارالانوار، ج۷۵، ص۳۶۵

(آن هنگام که رسول خدا (ص) رحلت کرد و ابوبکر بر مسند خلافت نشست و خلیفه حقیقی رسول خدا (ص) یعنی علی (ع) را از حق خود باز داشتند) روزی علی (ع) به ابوبکر فرمود: قرآن می‌فرماید؛ 

ولا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتا بل احیاء عند ربهم یرزقون 

: (ای پیامبر! هرگز گمان مبر آنها که در راه خدا کشته شده اند، مردگانند، بلکه آنها زنده اند و نزد پروردگارشان روزی داده می‌شود) (آل عمران -۱۶۹). 

و من گواهی می‌دهم که محمد رسول خدا (ص) شهید از دنیا رفت، سوگند به خدا آن حضرت نزد تو می‌آید، وقتی که نزد تو آمد یقین کن، چرا که شیطان نمی تواند خود را به شکل آن حضرت در آورد، آنگاه علی (ع) دست ابوبکر را گرفت و شخص پیامبر (ص) را به ابوبکر نشان داد. 

پیامبر (ص) به ابوبکر فرمود: 

(یا ابابکر آمن بعلی و باحد عشر من ولده، انهم مثلی الا النبوة وتب الی الله مما فی یدک فانه لا حق لک فیه): (ای ابوبکر به (امامت) علی (ع) ویازده فرزندش، ایمان بیاور، آنها (در مقام رهبری و در وجوب اطاعت از آنها) مانند من هستند، فقط نبوت را ندارند، از آنچه (از مقام رهبری) در دست گرفته ای، در پیشگاه خدا توبه کن، زیرا تو در آن مقام، حقی نداری). 

سپس پیامبر (ص) رفت و دیده نشده.
منبع:کافی، باب ماجاء فی الاثنی عشر … حدیث ۱۳، ص ۵۳۳-ج ۱. نظیر این مطلب در کتاب (الاختصاص شیخ مفید) ص ۲۷۴ و (اثبات الوصیه مسعودی) آمده، با این تفاوت که، این واقعه در مسجد (قبا) رخ داد و ابوبکر تصمیم گرفت، کنار بکشد، ولی عمر با گفتاری او را پشیمان کرد. ۱۹۱- سیرة الامام - حدیث ۲، ص ۴۱۱ ج ۱.

امیرالمومنین_علی (عليه السّلام) فرمودند: 

 مَنْ نَصَبَ نَفْسَهُ لِلنّاسِ اِماما فَليَبْدَأ بِتَعْليمِ نَفْسِهِ قَبْلَ تَعْليمِ غَيْرِهِ وَلْيَكُنْ تَاْديبُهُ بِسيرَتِهِ قَبْلَ تَأْديبِهِ بِلِسانِهِ وَ مُعَلِّمُ نَفْسِهِ وَ مُؤَدِّبُها اَحَقُّ بِالاِْجْلالِ مِنْ مُعَلِّمِ النّاسِ ومُؤَدِّبِهِمْ
كسى كه خود را پيشواى مردم قرار داده، بايد پيش از آموزش ديگران، خود را آموزش دهد و پيش از آن كه ديگران را با زبان، ادب بياموزد، با كردارش ادب آموزد و البته آموزش دهنده و ادب آموز خود بيش از آموزگار و ادب آموز مردم، شايسته تجليل است.
منبع: غرر الحكم، ح ۷۰۱۶