آرامش

آیت الله العظمی محمدتقی بهجت (ره)

آیا حضرت صاحب عجل الله تعالی فرجه الشریف که از دست دشمن ها در پشت پرده غیبت است، از دوستانش هم غافل است که هرچه بر سرشان آمد، آمد؟ این خیال ها از ضعف ایمان است. آیا می شود که حضرت جهت حقانیت مذهب را تقویت و تأیید نکند؟! خدا می داند آن حضرت تا به حال چه کرده و چه میکند
اگر بدانیم در محضر «عَینُ الله الناظِرَة» هستیم، آیا روی آن را داریم که برای زیارت حضرت غائب (علیه السلام) اجازه بخواهیم، با اینکه با خواسته های واضح او مخالفت می کنیم، نماز و روزه را ترک، و غیبت و ایذا می کنیم.

بعضی از حیوانات مانند زنبور عسل و حیوانات شیرده به مردم منفعت می رسانند، انسان نیز ممکن است برای دین و مردم نافع باشد. اگر ما نیز به اندازه توان خود در هدایت مردم تلاش و کوشش کنیم، آیا امکان دارد که مورد عنایت «عینُ الله الناظِرَة» و امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف نباشیم؟

ویژه نامه العبد (هفته نامه افق حوزه)

حضرت خدیجه (س) در آخرین لحظات زندگی وصایایی به شرح زیر به پیامبر اکرم (ص) نمود:

1ـ برای او دعای خیرکند

2ـ او را به دست خود در خاک قرار دهد

3ـ پیش از دفن در قبر او وارد شود

4ـ عبایی را که به هنگام نزول وحی بردوش داشت، روی کفن او قرار دهد

حضرت خدیجه (س) که همه اموال منقول و غیرمنقولش را به حبیب خود بخشیده بود، در مقابل فقط یک عبا مطالبه نمود.

بحارالانوار،ج9،ص14

خداوند متعال بارها موقعيت و مقام خديجه را از طرق گوناگون آشکار نموده، و از منزلت رفيع او در درگاه الهي پرده برداشته است که به نمونه‌ ايي اشاره مي‌شود:

در روايتی مي‌خوانيم: «إنَّ جَبْرَئيلَ أتي النَّبِيَّ صلي الله عليه و آله فَقالَ إقْرَءْ خَديجَةَ مِنْ رَبِّها السَّلامَ فَقالَ رَسولُ الله صلي الله عليه و آله: يا خَديجَةُ هذا جَبْرَئيلُ يُقْرِئُکَ مِنْ رَبِّکِ السلامَ، قالَتْ خَديجَةُ: اللهُ السَّلامُ وَ مِنْهُ السَّلامُ وَ عَلي جَبْرئيلَ السَّلامُ؛

به حقيقت جبرئيل نزد پيامبر آمد پس گفت: به خديجه از طرف پروردگارش سلام برسان، پس حضرت فرمود: اي خديجه اين جبرئيل است که از طرف پروردگارت سلام مي‌رساند. خديجه گفت: خدا سلام است و سلام [و سلامتي] از اوست و بر جبرئيل سلام باد.»

بحار الانوار، ج18، ص385، ح90

صله‌رحم، تنها به این نیست که بیایی و چند دقیقه‌ای بنشینی و بروی

صله‌رحم یعنی وصل کنی آن‌چه را که باعث رشد آن‌ها و جایگاه پرورش آن‌هاست؛ و اتصال بدهی به یکدیگر، آن‌چه شما را زیاد می کند؛ تا رحم ها به یکدیگر وصل بشوند و قرب ها به وجود بیاید و کثرت ها و تولیدها در نتیجه این وصل امکان پیدا کنند.

حجت الاسلام و المسلمین علی صفایی حائری (ره)
منبع :بهار رویش، ص84