آرامش

بعضی‌ها استاد امر به معروف هستن و هی به بقیه می‌گن آدم باید به دیگران خوبی کنه! اما نوبت خودشون که می‌شه اصلاً کلمه «خوبی» یادشون می‌ره!! قرآن خوب جوابی بهشون داده:

أَ تَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبِرِّ وَ تَنْسَوْنَ أَنْفُسَکُمْ
آیا مردم را به نیکی دعوت می‌کنید و فراموش می‌کنید که خودتان هم باید آن را انجام دهید؟
(بخشی از آیه 44 بقره)

شما اول انگشت خود را در استمپ می‌گذاری و آن را جوهری می‌کنی و بعد پای یک قرارداد انگشت زده و آن را جوهری می‌کنی. یعنی تا این انگشت خود جوهری نشود نمی‌تواند برگ کاغذی را جوهری کند.

هندسه‌ی عالم هم همین است. ما تا خود یک ویژگی و صفتی پیدا نکنیم، نمی‌توانیم دیگران را دعوت کنیم تا آن ویژگی و صفت را پیدا کنند.
این است که قرآن کریم گلایه می‌کند از کسانی که حرف‌هایی می‌زنند و مردم را به خصوصیاتی دعوت می‌کنند، در حالی که در خودشان از آن ویژگی‌ها خبری نیست.
چرا یک حرف‌هایی می‌زنید که خود انجام نمی‌دهید.
درست مثل سوزن که برای همه لباس می‌دوزد، اما خود برهنه است.
یا مثل شمعی که اطرافِ خود را روشن می‌کند، اما پای خودش تاریک است.

توپ را که شوت می‌کنند و به آن ضربه می‌زنند. بالا می‌رود اما پایی که ضربه می‌زند به عقب برمی‌گردد.
و این خود یک درس است.
یعنی اگر به کسی البته به ناحق و نابجا ضربه‌ای بزنی آن‌که ضربه می‌خورد اوج می‌گیرد ولی تو که ضربه می‌زنی عقب می‌افتی و این یعنی بدی‌های تو به خود تو برمی‌گردد.
و این همان است که قرآن کریم می‌گوید:
بدی‌های شما به خود شما باز می‌گردد.
دیوار را ببین! صبح که می‌شود، سایه سیاه و دراز خود را به این طرف و آن طرف می‌اندازد، اما نزدیک به ظهر که می‌شود همان سایه آرام آرام به خودش برمی‌گردد.

یک مداد اگر مغز نداشته باشد، هیچ ارزشی ندارد؛ فقط چوب است.

ارزش یک مداد به مغز آن است.
ارزش ما آدم‌ها هم به مغز و عقل و خرد است.
اگر این خرد و عقل را کنار بگذاریم، و اهل حساب و کتاب نباشیم ارزشی نداریم، فایده‌ای نداریم.
یکی از ناله‌های اهل جهنم این است:
اگر اهل تعقل و اندیشه بودیم، اگر اهل درک بودیم امروز اینجا نبودیم.