آرامش

‍ #ماجرای_آواز_قو ?

#آواز_قو ماجرای جالبی داره که شاید
با اون آشنا نباشید تا به حال درباره قوها زیاد
به گوش شما رسیده ولی آیا میدونید
جریان آواز قو چیه؟

کمتر کسانی میدونن آواز قو یعنی چه…
قو تنها پرنده ایه که یک بار عاشق میشه…
و برای همیشه پای عشقش میشینه
و تو تمام زندگی هر کاری برای راحتی
عشقش انجام میده
قو تنها پرنده ایه که زمان مرگشو
میدونه کِی هست ؟ چه زمانی میمیره

قو یک هفته مانده به مرگش میره
جایی که برأی اولین بار عشقش یعنی جفتشو دیده و عاشقش شده ،
اونجا می مونه تا زمان مرگش فرا برسه

و یک روز مانده به مرگش یه آوازی برای عشقش از خود سر میده و می خونه که بهترین و زیباترین آواز میان پرندگان ست
و بعد سرش را روی بالهایش
میگذارد و میمیرد … ? ? ? ? ? ?

? 
‌
?در شگفتم از کسى که در وجود خداوند شک مى‌کند در حالى که آفرینش خداوند را مى‌بیند. ?
‌
? در شگفتم از بخیل به سوى فقرى مى شتابد که از آن مى گریزد، و سرمایه اى را از دست مى دهد که براى آن تلاش مى کند. در دنیا چون تهیدستان زندگى مى کند، امّا در آخرت چون سرمایه داران محاکمه مى شود.
? و در شگفتم از متکبّرى که دیروز نطفه اى بى ارزش، و فردا مردارى گندیده خواهد بود.
? و در شگفتم از آن کس که آفرینش پدیده ها را مى نگرد و در وجود خدا تردید دارد.
? و در شگفتم از آن کس که مردگان را مى بیند و مرگ را از یاد برده است.
? و در شگفتم از آن کس که پیدایش دوباره را انکار مى کند در حالى که پیدایش آغازین را مى نگرد.
? و در شگفتم از آن کس که خانه نابود شدنى، را آباد مى کند امّا جایگاه همیشگى را از یاد برده است.
‌
? نهج البلاغه، حکمت 126
‌

✍ پیامبراکرم صلوات الله علیه: «ماه رمضان ، ماهى است که خداوند ، روزه آن را بر شما واجب ساخت . پس هر کس آن را از روى ایمان و به امید پاداش الهى روزه بدارد ، از گناهانش بیرون مى آید ، همچون روزى که مادرش او را زاده است»

? تهذیب الأحکام ج 4 ص 152

شیخ بهایی می‌نویسد: عابدی در کوه لبنان در زمان‌های پیشین زندگی می‌کرد. وی روزها روزه می‌گرفت و هر شب گرده ی نانی برای او می‌آمد. با نیمی از آن افطار و نیم دیگر را برای سحر می‌گذاشت. مدتی بر این وضع زندگی می‌کرد و از کوه پایین نمی آمد. شبی اتفاق افتاد که نان برایش نرسید. گرسنگی او را فرا گرفت، آن شب خوابش نبرد، بعد از نماز پیوسته انتظار می‌کشید که غذای هر شبه اش برسد، چیز دیگری نیز نیافت تا گرسنگی اش را رفع کند. در پایین کوه قریه ای وجود داشت که ساکنان آن نصرانی بودند. صبحگاه عابد از کوه پایین آمد و از مردی نصرانی تقاضای غذا کرد. دو گرده نان جوین به او دادند. نان‌ها را گرفت و به طرف کوه رهسپار شد، سگ گر و لاغری که بر در خانه ی مرد نصرانی بود دامن او را گرفت. عابد یک نان را نزدش انداخت شاید برگردد. سگ نان را خورد و برای مرتبه ی دوم به دامن او چسبید و او نان دیگر را نیز جلوی سگ انداخت. سومین مرتبه نیز عابد را رها نکرد و دامنش را پاره کرد. عابد گفت: سبحان الله! سگی به این بی حیایی ندیده بودم. صاحب تو دو گرده ی نان بیشتر به من نداد هر دو را از من گرفتی دیگر چه می‌خواهی؟! خداوند آن سگ را به زبان آورد و گفت: من بی حیا نیستم. بر در خانه ی این مرد مدتی است زندگی میکنم، گوسفندان و خانه اش را نگه داری میکنم و به نان یا استخوانی قانع هستم. گاهی چند روز میگذرد که چیزی برای خود پیدا نمی کند و به من هم نمی دهد، با این وصف در خانه ی این مرد را رها نکرده ام؛ اما تو یک شب که نانت قطع شد تاب نیاوردی و به دشمن روی آوردی. اکنون بی حیا منم یا تو؟ عابد این سخن را که شنید چنان تحت تأثیر قرار گرفت که بر سر خود زد و غش کرد.

سگی را لقمه ای هرگز فراموش نگردد، ور زنی صد نوبتش سنگ

?پند تاریخ 148/5 ؛ به نقل از: کشکول شیخ بهایی 27/1.0