آرامش

 قسمت دوم

اميرالمؤمنين (ع) در تمام غزوات رسول خدا (ص) به جز «تبوك» حضور داشت و پس از پيغمبر اكرم (ص) مهمترين و اساسى‏ترين نقش را در پديد آمدن پيروزى‏هاى اسلام و يا پايدارى در مقابل دشمن ايفا كرد. علاوه بر حضور در غزوات، اميرالمؤمنين (ع) فرماندهى چند سريه را نيز برعهده گرفت كه درهمه آنها سربلند و پيروز بود. دلاورپارسایی که تمام صفات متضادرا در خود جمع. کرده است.

 هنگامی که گرد و خاک جنگ، فضا را تیره وتار می کرد برق ذوالفقارش دل یلان عرب را می لرزاندو زهره قهرمانان را می شکافت و قلبشان  را بلرزه می افکند، سیمای او برافروخته ولبانش متبسم و قلبش محکم، آن چنان بر میمنه و میسره می تاخت و باشمشیر برانش بر فرق دشمنان فرود می آورد و با ضربت های سهمگینش درلحظه لحظه های کارزار، یلان بی شمار را در خاک و خون می غلطاند که جزاو کسی مانند او نیست،; خصم ظالمان و یاور مظلومان بود. رادمردی که در برابر اشک یتیمان ومحرومان مهربان تر از پدر و مادر بود و با لطف و مهربانی اشک های غم دیدگان را پاک می کرد و دست محبت بر سرشان می کشید و با آنان چون فرزندان خویش رفتار می نمود. و همو شب هنگام در محراب عبادت از خوف خدامی گریست و برای این که بنده ای سپاسگزار باشد در خانه و در میدان،با نماز و نیایش و گریه و زاری، شب را به صبح می رساند «الم اکن عبدا شکورا». هرگز فجری بر روزگار علی (ع) نتابیده که دیده اش در خواب باشد و هرگز دمی از عمرش نگذ شته که در غفلت باشد. پیوسته به یادخدا و دایم در ذکر اوبود.

 امام علی (ع)مردم را به سوی خدا دعوت می کند و مولاعلی (ع)همگام با حضرت محمد (ص)، رسالت اورا ادامه می دهد و تکمیل می کند. خود آن حضرت در تفسیر آیه «انماانت منذر و لکل قوم هاد» [اى پيامبر!] تو فقط هشدار دهنده‏اى و هر قومى را راهنمايى است، می فرماید: «رسول الله المنذر و اناالهادی; رسول خدا هشدار دهنده است و من هدایتگرم.»(مستدرک الصحیحین، ج 3، ص 129) فخر رازی، دانشمند اهل سنت در تفسیر این آیه ادامه می دهد: رسول خدا(ص) دستش را بر سینه اش گذاشت و فرمود: من منذرم و سپس اشاره به کتف علی کرد و فرمود:

انت الهادی، بک یهتدی المهتدون من بعدی; تو هادی هستی که پس ازمن هدایت خواهان به وسیله تو هدایت می شوند. و همین یک سخن کافی است بر خلافت بلافصل علی پس از رسول الله;و این حدیث تواتر دارد و تعداد کثیری از مفسران مذاهب اسلامی آنرا بیان داشته اند

منبع:برگرفته از کتاب آنچه یک مسلمان باید بداند

-قسمت اول

آن انسان کاملی که مجسمه تمام نمای رسول خدا و نفس اوو برادر او و جانشین به حق او بود..کسی که لحظه تولد نام مقددّس خدا را بر زبان جاری می سازد و لحظه جان دادن «فزت و رب الکعبه » می گوید، به پروردگار کعبه (همان جایی که درآن زاییده شد) رستگار گشتم، که رستگاری از نخستین لحظه ولادت تاآخرین روز زندگی با علی همراه است، چون از لحظه تولد تا مرگ بر فطرت توحید است و همیشه با حق و حق با علی است..

مقام آن حضرت فراتر از دانش و فكر بشري است. همان‌طوري كه خود امیرمؤمنان حضرت علي (عليه السلام) در روايتي فرمود: و قولوا في فضلنا ما شئتم بعد أن تثبتونا عبيدا مربوبين و لن تبلغ عقولكم علي ما آتانا الله من الفضل و قولوا فينا ما شئتم فلن تبلغوا: ما را را از مرتبه ربوبيت پائين بياوريد و هرچه مي‌خواهيد درباره فضل ما بگويد. اما عقل شما بشر به آنچه كه خدا به ما داده است نخواهد رسيد.( بصائر الدرجات، ص256 ـ الإحتجاج للطبرسي، ج2، ص233) از اینرو در روايتي نبي مكرم (صلي الله عليه و آله) فرمود: و ما عرفك الا الله و أنا: يا علي! تو را جز خدا و من كسي نشناخته است.( مختصر بصائر الدرجات، ص125)

زمخشري از علمای اهل سنت مي‌گويد: و فيه دليل لا شئ اقوي منه علي فضل اصحاب الكساء

اين حديث در ذيل آيه مباهله، كه اميرالمومنين (عليه السلام) نفس و جان پيامبر اكرم (صلي الله عليه و آله) شمرده شده است، قوي ترين و محكم ترين فضيلت براي اصحاب كساء است.

منبع :الكشاف للزمخشري، ج1، ص434

روزی رسول خدا(صلوات الله علیه و آله) به اصحاب خود رو کرد و فرمود: 
 کدام یک از دستگیره های ایمان، محکمتر است؟

اصحاب: خدا و رسولش داناتر است.

سپس بعضی گفتند:

 نماز، بعضی گفتند: زکات، بعضی گفتند: روزه و برخی گفتند: حج عمره و بعضی گفتند: جهاد.
رسول خدا فرمود: هر کدام از اینها را که گفتید فضیلتی است ولی جواب سؤال من نیست، آنگاه فرمود: 
ولکن اوثق عری الایمان:

 الحب فی الله، و البغض فی الله و توالی اولیاء الله، و التبری من اعداء الله 
محکم ترین دستگیره های ایمان، دوستی برای خدا، و دشمنی برای خدا، و پیروی از اولیاء خدا، و بیزاری از دشمنان خدا است.
منبع: اصول کافی/ص 125 - ج 2.

واژه نماز از لفظ “نماک” گرفته شده است و آن هم از ریشه باستانی “نِم” به معنی خم شدن و تعظیم کردن گرفته شده…
واژه های نماز بردن، در نماز آمدن، به نماز آمدن و نماز آوردن در ادبیات به معنای پرستش کردن ، عاجزی نمودن، خم شدن به علامت تعظیم و بندگی و به خاک افتادن در برابر یک بزرگ به کار رفته است.

منبع :نماز شناسی،ج۱ ،ص۴۷