آرامش

در مقابل انجام شش عمل !!!

✍ رسول خدا(ص) فرمود:

《تقَبَّلُوا لِی بِسِتٍّ أَتَقَبَّلْ لَکُمْ بِالْجَنَّةِ إِذَا حَدَّثْتُمْ فَلَا تَکْذِبُوا وَ إِذَا وَعَدْتُمْ فَلَا تَخَلَّفُوا وَ إِذَا اؤْتُمِنْتُمْ فَلَا تَخُونُوا وَ غُضُّوا أَبْصَارَکُمْ وَ احْفَظُوا فُرُوجَکُمْ وَ کُفُّوا أَیْدِیَکُمْ وَ أَلْسِنَتَکُمْ.》

?شش توصیه را از من قبول کنید تا من هم بهشت را برای شما ضمانت کنم:

1⃣هرگاه سخن گفتید دروغ نگویید
2⃣هرگاه وعده‌ای دادید برخلاف آن عمل نکنید
3⃣هرگاه امانتی به شما سپرده شد خیانت نکنید
4⃣چشمان خود را [از حرام] فرو بندید
5⃣پاکدامن باشید
6⃣دست و زبان خود را [از حرام] نگه دارید.

منبع:خصال شیخ صدوق، ج1،ص321

‌‌

ای مردم! سزاوارترین اشخاص به خلافت، آنکه در تحقق حکومت نیرومندتر، و در آگاهی از فرمان خدا داناتر باشد، تا اگر آشوبگری به فتنه گری برخیزد، به حق باز گردانده شود، و اگر سر باز زد با او مبارزه شود. به جانم سوگند! اگر شرط انتخاب رهبر، حضور تمامی مردم باشد هرگز راهی برای تحقق آن وجود نخواهد داشت.

? نهج_البلاغه، خطبه173

✍ امام صادق علیه السلام:

هر کس روزه‌دارىِ‌ خود را با سخن شایسته یا کار شایسته به پایان برساند،خداوند روزه او را قبول مى‌کند». گفتند:اى پسر پیامبر خدا!سخن شایسته چیست‌؟

 فرمود:«شهادت دادن به این که جز خداوند، معبودى نیست؛و کار شایسته،پرداخت زکات فطره است».

منبع: معانی الاخبار/ص236

حضرت موسی (علیه‌السلام) در جایی نشسته بود، ناگاه ابلیس که کلاهی رنگارنگ بر سر داشت نزد موسی آمد. وقتی که نزدیک شد، کلاه خود را برداشت و مؤدبانه نزد موسی (علیه‌السلام) ایستاد.

 موسی (علیه‌السلام) گفت: تو کیستی؟
ابلیس گفت: من ابلیس هستم!
 موسی (علیه‌السلام) گفت: آیا تو ابلیس هستی؟ خدا تو را از ما و دیگران دور گرداند!
ابلیس گفت: من آمده‌ام به خاطر مقامی که در پیشگاه خدا داری، بر تو سلام کنم!
 موسی (علیه‌السلام) گفت: این کلاه چیست که بر سر داری؟
ابلیس گفت: با رنگ‌ها و زرق و برق‌های این کلاه، دل انسان‌ها را می‌ربایم.
 موسی (علیه‌السلام) گفت: به من از گناهی خبر ده که اگر انسان آن را انجام دهد، تو بر او چیره می‌شوی و هر جا که بخواهی، او را می‌کشی.
ابلیس گفت: اذا اعجبته نفسه و استکثر عمله، و استصغر فی عیبه ذنبه؛
 سه گناه است که اگر انسان گرفتار آن بشود، من بر او چیره می‌گردم:
1- هنگامی‌که او، خودبین شود و از خودش خوشش آید؛
2- هنگامی‌که او عمل خود را بسیار بشمارد؛
3- هنگامی‌که گناهش در نظرش کوچک گردد.

منبع:اصول کافی، ج 2، ص ۲۶۲