آرامش

نگویید: «مستحب است؛ شد، شد؛ نشد، نشد»
هرچه می توانید سنت‌های خود را در عید_غدیر، جدی‌تر بگیرید. نگویید: «مستحب است؛ شد شد؛ نشد نشد». این سنت‌ها از اوجب واجبات است. چرا؟ چون شناسنامۀ ما شیعیان است.

پدرها جوری نسبت به عید غدیر ارادت به خرج بدهند که بچه‌ها از یک ماه، دو ماه قبل چشم‌انتظار #عید_غدیر باشند! حتی اگر لازم شد، قرض کنید و یک عیدی حسابی -به اندازه‌ای که به علی ارادت دارید- به بچه‌ها بدهید. نگویید: «باز من باید یک چیزی خرج کنم!» نه! مقروض می‌شوی، خب بشو! تو که برای چیزهای دیگر قرض کرده ای، یک بار هم برای حضرت علی مقروض شو.
مسیحی‌ها بابانوئل درست می‌کنند و به بچه هایشان می‌گویند: «او برای تو هدیه را آورده؛ مسیح برای تو این هدایا را آورده». بچه از اول ذهنش با عیسی (علیه‌السلام) انس می‌گیرد، رفاقت می‌کند.
حالا بروید ببینیم چه کار می‌کنید! این شما و این عید #غدیر. سفری، تفریحی، گردشی می‌خواهی ببری، بگو این مال عید غدیرت است! اگر هم تابستان می‌بری بگو، قولش را عید غدیر به شما دادم. قول‌هایی که می‌خواهید به آن‌ها بدهید، عید غدیر بدهید. هدایای‌تان و وعده‌های‌تان را بگذارید در این روز تا این‌ها با عید غدیر جوش بخورند.
آیت الله #حائری_شیرازی ‌رضوان‌الله‌علیه

اگر احساس کم حوصلگی و خستگی می‌کنی

اگر احساس تکراری بودن روزها رو میکنی

اگر احساس پوچی و بی‌هویتی میکنی

به این خاطره که از خلوت دل غافل 

​برای جهنمی شدن، باید خودت رو به زحمت بندازی؛ و جسم و روح ت را دچار تنش و آشوب کنی؛ اما برای بهشتی شدن باید مراقب باشی حال خوشی که داری از بین نره.

بهشتی شدن باب میل هست و جهنمی شدن خلاف میل؛ کسی که جهنمی میشه، خیلی خودش را به زحمت انداخته که تونسته در مسیر خاکی و سنگلاخ حرکت کنه.

حرکت روی چمن آسان تره یا روی شیشه و‌ میخ؟

#روایت

جابر جُعفى از حضرت امام محمّد باقر عليه‌السّلام حديث می‌كند كه آن حضرت فرمودند: «اگر بخواهى بدانى كه در تو خيرى هست در دل خود نظر بيفكن؛
اگر ديدى دل تو اهل طاعت خدا را دوست دارد و از اهل معصيت متنفّر است، بدان كه در تو خير وجود دارد و خداوند تو را دوست دارد.
و اگر ديدى كه دل تو از اهل طاعت خدا متنفّر است و اهل معصيت را دوست دارد، بدان كه در تو خيرى وجود ندارد و خداوند نيز از تو بيزار است؛
چون انسان ارتباط كامل با محبوب خود دارد، بلكه با محبوب خود جنبه اتّحاد و معيّت دارد.»
به نقل از کافی، ج۲، ص۱۲۶