آرامش

مولا امیرالمومنین علی علیه السلام:
هم اینک مطلبی می گویم که تا به حال به کسی نگفته ام:

یک بار از پیامبر خدا(صلی الله علیه وآله) خواستم تا از خدا برایم طلب مغفرت کند.
فرمود: (بسیار خوب) چنین خواهم کرد.
سپس برخاست و نماز گزارد. آنگاه دستهایش را به دعا گشود و من به دعای او گوش می کردم.
شنیدم که گفت: پروردگارا! تو را به مقام قرب و منزلت علی سوگند می دهم که علی را مشمول عفو و غفران خود سازی!
گفتم: ای فرستاده خدا! این چه دعایی است؟
فرمود: مگر کسی هم گرامیتر از تو در پیشگاه الهی هست تا او را شفیع درگاهش نمایم؟.

✍

حضرت موسی (علیه‌السلام) آن ‌قدر بر پوشیدگی خود محافظت می‌کرد که مردم می‌پنداشتند وی بیماری جسمانی دارد. رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) درباره‌ی او می‌فرمود:
همانا موسی مردی باحیا و پوشیده بود که به دلیل حیایش، هیچ نقطه از بدن وی دیده نشد و لذا هنگامی که می‌خواست وارد آب شود تا بدنش وارد آب نمی‌شد، لباس خود را بیرون نمی‌آورد؛ در حالی که بنی‌اسرائیل حیا نمی‌کردند و در برابر هم برای شستشو برهنه می‌شدند و به یکدیگر نگاه می‌کردند.

حضرت امام کاظم علیه السلام:
تنها خوشرفتارى با همسایه خوددارى از اذیت او نیست، بلکه تحمل اذیت و آزار اوست.
ترجمه ج10 وسائل الشیعه/باب85

امام علی علیه السّلام میفرمایند:
المؤمنُ بِشْرُهُ في وجهِهِ ، وحُزنُهُ في قلبِهِ ، أوسَعُ شَيءٍ صَدْرا ، وأذَلُّ شَيءٍ نَفْسا ، يَكْرَهُ الرِّفْعةَ ، ويَشْنَأُ السُّمْعةَ ، طويلٌ غمُّهُ ، بَعيدٌ هَمُّهُ ، كثيرٌ صَمتُهُ ، مَشغولٌ وقتُهُ ، شَكورٌ ، صَبورٌ ، مَغمورٌ بفِكرَتِهِ ، ضَنينٌ بخَلّتِهِ ، سَهلُ الخَليقةِ ، لَيِّنُ العَرِيكةِ ، نَفسُهُ أصْلَبُ مِن الصَّلْدِ ، وهُو أذَلُّ مِن العبدِ.
مؤمن شادى اش در چهره اش میباشد و اندوهش در دلش، از نظر تحمّل وسیعترین موجود و از نظر اخلاق متواضعترین مخلوق است. برتری را خوش ندارد و خودنمايی را دشمن دارد. اندوهش دراز است و همّتش بلند؛ بسيار خموش است و اوقاتش به بيكارى نمیگذرد؛ شكور است و شكيبا؛ غرق در انديشه خويش است و در پايبندى به دوستى خود [با ديگران ]حريص. نرمخو و مهربان است، اراده اش سخت تر از سنگ خار است و با اينحال از يك برده، خوارتر و افتاده تر است!!

بحار الأنوار ۶۹/۴۱۰/۱۲۷