آرامش

 تفاوت شیعه و اهل سنت در این است، که اهل سنت منکر زنده‌ بودن وی هستند . 

 لذا اگر در برخی از کتاب‌ها با این عقیده مخالفت شده، از باب مخالفت با این تفکر شیعه بوده است، نه اصل مهدویت، مانند تفسیرالمنار که رشید رضا درآن به نقد مهدویت پرداخته است.

 آن‌چه باید مورد توجه قرار گیرد، این است که وهابیت نیز این عقیده را پذیرفته‌است.

ابن تیمیه به‌عنوان مهم‌ترین عالم جریان‌های سلفی و وهابی این را پذیرفته است.

 ابن تیمیه در این‌باره می‌نویسد: «أَنَّ الْأَحَادِيثَ الَّتِي يُحْتَجُّ بِهَا عَلَى خُرُوجِ الْمَهْدِيِّ أَحَادِيثُ صَحِيحَةٌ، رَوَاهَا أَبُو دَاوُدَ، وَ التِّرْمِذِيُّ، وَ أَحْمَدُ، وَ غَيْرُهُمْ، مِنْ حَدِيثِ ابْنِ مَسْعُودٍ وَ غَيْرِهِ.[1] همانا احادیثی که خروج مهدی به آن‌ها مستند می‌شود، احادیث صحیحی هستند، که ابوداود و ترمزی و احمد و دیگران نیز این احادیث را از طریق ابن مسعود و دیگران نقل کرده‌اند.»

منبع: [1]. منهاج السنة، ج4، ص211، ریاض، عربستان، دارالفضیلة، 1424

بخش‌هایی از دست نوشته‌هایی مجید پازوکی که بعد از شهادت «نامه‌ای به خدا» نام گرفت

با سلام به بلندای آفتاب و گرمای محبت عشق؛ عشق به همه خوبی‌ها، به مهدی (عج) آن ماه پنهان و خمینی روح بلند خدا که پدری خوب بود و بر خامنه‌ای رهبر صابران بعد از پیامبر (ص).

یا زهرا؛ فدای مظلومیت شویم امیرالمومنین و لب عطشان حسین(ع). ای مادر حسن و ای جده سادات، ای حوض کوثر، ای فریاد رس عباس در کربلا ، ادرکنی ادرکنی ادرکنی؛ الساعه الساعه الساعه؛ العجل العجل العجل.

به حق خون علی اصغر و آه زینب؛ به خون چشم مهدی در یوم عاشورا، خدایا هر چه از شهرت فرار کردم، شهرت به سراغم آمد.

آیا کسی که از کاروان شهدا جامانده، لیاقت سربلند کردن دارد؟ کسی که در دریای معنویت جنگ مردود شده، دیگر روی عرض اندام دارد که بیاید و خاطره بگوید؟

ای امام زمان عزیز، تو را قسم به خون دوستان شهید، از ما بگذر که تقصیر کردیم.

ای پدر بزرگ ملت، مرا ببخش که کمکاری کردم و شایسته سربازی تو نبودم….

والسلام- غلام ونوکر بچه های فاطمه(س)، مجید پازوکی

درميانه راه قديم جمكران باغي داشت و منزل بسيار ساده و محقري در ميان آن. با اينكه سوادي نداشت، ولي با امام زمان ارواحنافداه ارتباطي قوي و سر وسري داشت. از آذربايجان شوروي، راهي قم گشته بود. دلش را با امام زمانش به سايه سار حرم كريمه اهل بيت عليهم السلام و همسايگي مسجد مقدس جمكران آورده بود. در همان آذربايجان كه به شغل شيرفروشي اشتغال داشت، مورد عنايت قطب عالم امكان واقع گشته بود. روزي صاحب منصبي، ليوان شيري را مي طلبد و به ناگاه خشمگين مي شود و اسلحه را به روي او مي كشد تا او را هدف قرار دهد. او فريادي از ته دل مي كشد و مي گويد: « يا صاحب الزمان!» در همان حال، دست آن افسر روسي از كار مي افتد و فلج مي شود. او بسيار اهل كتمان اسرار و تشرفات خويش بود، و فقط گاهي براي برخي از خواص چيزهايي را مي گفت.
به گواهي تني چند از اساتيد اخلاق و عرفان حوزه علميه قم، باغ و منزل آن بزرگوار، محل آمد و رفت آقا امام زمان علیه السلام بوده است. آن بزرگوار براي يكي از اساتيد اخلاق حوزه تعريف كرده بود كه روزي در باغ مشغول كار بودم كه ناگاه ديدم حضرت مولا تشريف‌آوردند. به خدمتش شتافتم و به همراه آن حضرت در زير سايه درختي نشستيم. چند دقيقه اي گفت و گو كرديم… حضرت فرمودند: « خسته هستم. مي خواهم اندكي استراحت كنم. » و آن گاه حضرت سر مبارك خويش را بر پاي من گذاشتند و اندكي خوابيدند و … يكي از ارادتمندان آن جناب نقل مي كرد: « آن بزرگوار يك بار به مسجدي در قم اشاره كرد و فرمود: همينك امام زمان علیه السلام تشريف آوردند و مسجد را افتتاح كردند.»
منبع : :در كوچه عشق، ص 57ـ5

 هر اندازه که حقیقت قرآن در متن جانت پیاده شد ، به همان اندازه حضرت بقیة الله عجل الله تعالی فرجه الشریف در وجودت ظهور کرده که ظهور حضرت در جمجمه هاست (عقل ها) ؛

اگر چه بعضی ها فقط، انتظار فرج از جمعه ها دارند .

حضرت علامه حسن زاده آملی