آرامش

قَالَ أَبُو مُحَمَّدٍ الْعَسْكَرِيُّ ع‏ليه السلام
 مَن أَكْثَرَ الْمَنَامَ‏ رَأَى الْأَحْلَامَ
بحارالانوار (بيروت) ؛ ج‏ ۵۸ ؛ ص۱۹۰

امام_علی علیه السلام
أَيُّهَا النَّاس
ُ إِنَّهُ مَنْ نَظَرَ فِي عَيْبِ نَفْسِهِ اشْتَغَلَ عَنْ عَيْبِ غَيْرِهِ
وَ مَنْ رَضِيَ بِرِزْقِ اللَّهِ لَمْ يَأْسَفْ عَلَى مَا فِي يَدِ غَيْرِهِ
وَ مَنْ سَلَّ سَيْفَ الْبَغْيِ قُتِلَ بِهِ

اى مردم!
 هر كه در عيب خود نگرد از عيب ديگران بگذرد،
 هر كه به روزى خدا خشنود باشد به آنچه ديگران دارند افسوس نخورد.
 هر كه تيغ ستم از نيام برآورد بدان كشته گردد.
اصول کافی -  مجلد ۸، صفحه ۱۹

رسول_خدا صلي الله عليه و آله
إنَّ لُقمانَ الحَكيمَ قالَ لاِبنِهِ وهُوَ يَعِظُهُ:
يا بُنَيَّ، مَن ذَا الَّذِي ابتَغَى اللّه َ عَزَّ وجَلَّ فَلَم يَجِدهُ،
 ومَن ذَا الَّذي لَجَأَ إلَى اللّه ِ فَلَم يُدافِع عَنهُ، 
أم مَن ذَا الَّذي تَوَكَّلَ عَلَى اللّه ِ فَلَم يَكفِه
لقمان حكيم، هنگامى كه پسرش را موعظه مى كرد، به او گفت: 
«اى پسرم! كيست كه از خداوند عز و جل سراغ گرفت، ولى او را نيافت؟ 
و كيست كه به خدا پناه بُرد، ولى خدا از او دفاع نكرد؟ 
يا كيست كه به خدا توكّل كرد، ولى خدا او را كفايت ننمود؟ »

منبع كنز_الفوائد : ج ۲ ص ۶۸، 

بحار_الانوار: ج ۲۷ ص ۱۱۲ ح ۸۷.