آرامش

عــشــق بــه دنــيا بــاعــث گــرفــتــارى بــشــر اســت شــايد هم ســبــب بــشــود آخــرت از دســت بــرود،دنــيا دارى خــوب اســت ولــيكن دنــيا دوســتــى ضــرر مــے رســانــد.
ازحــضــرت صــادق (عــلــيهالــســلــام)روايت شــده اســت:حــضــرت عــيســى ابــن مــريم (عــلــيهالــســلــام)مــرور كرد بــه يك قــريه اى كه  اهلــش و حــيوانــاتــشــان و طــيورشــان بــكلــى مــرده بــودنــد،تــوى قــريه ذى روحــى وجــود نــداشــت،حــضــرت عــيســى فــرمــود:اينــها نــمــرده‏ انــد مــگــر از غــضــب خــدا و اگــر اينــطــور نــبــود همــديگــر را دفــن مــى‏ كردنــد.
حــواريونــگــفــتــنــد:يا روح الــلــه صــحــبــت كنــيد مــا اعــمــال اينــها را بــدانــيم و از آن عــمــل اجــتــنــاب كنــيم،حــضــرت دعــا كردنــد،يك وقــت نــداى بــه گــوش حــضــرت رســيد .
حــضــرتــفــرمــود:اى اهل قــريه 

 يك نــفــر در مــيان مــرده‏ ها جــواب داد:بــلــى يا روح الــلــه فــرمــود:واى بــر شــمــا عــمــل شــمــا چــه بــوده؟

گــفــت:اطــاعــت بــر گــنــاه بــود و آرزوى دراز و مــشــغــول لــهو و لــعــب بــوديم.

حــضــرت فــرمــود:چــطــور مــحــبــت داشــتــيد بــه دنــيا؟

گــفــت:مــثــل بــچــه نــســبــت بــه مــادر و پــســتــان او،هر وقــت روى آورد خــوشــحــال مــى‏ شــود و هر وقــت پــســتــان را از او بــگــيريد گــريان اســتــ.
وؤالــكرد:چــطــور مــبــتــلــا شــديد بــه عــذاب خــداونــد؟گــفــت:شــب ســالــم خــوابــيديم،صــبــح در آتــش بــودیــم و در مــيان كوه ســياه آتــش ڪــه مــا را مــى‏ ســوزانــد .

فــرمــود:در وقــت ســوخــتــن چــه مــى ‏گــفــتــيد؟

مــى‏ گــفــتــيمــ:
ردناالــى الــدنــيا فــيزهد فــيها،قــيل لــنــا:كذبــتــمــ.
مارا رد كنــيد بــه دنــيا زاهد بــشــويم در دنــيا،در جــواب مــى ‏گــفــتــنــد:شــمــا دروغ مــى‏ گــوييد.
حــضــرتــفــرمــود:واى بــر تــو چــرا شــمــا در مــيان اينــها بــا مــن تــكلــم كرديد؟
گــفــت:يا روحــ‏ الــلــه مــلــائكه‏ ها لــجــام از آتــش در دهن آنــها زده‏انــد و مــن در مــيان اينــها بــودم لــكن اهل مــعــصــيت نــبــودم الــا اينــكه آنــها را مــوعــظــه نــمــى‏ كردم،خــداونــد عــذاب فــرســتــاد همــه مــا را مــبــتــلــا كرد،نــمــى‏ دانــم آخــر كار نــجــات اســت يا بــســوى آتــش مــى‏ بــرنــد؟
فــرمــود:انــســان نــان خــشــك بــخــورد و در مــزبــلــه بــخــوابــد بــهتــر اســت از اينــكه عــاقــبــت اينــطــور بــشــود(1).

1-كافــى ج 2 ص 318

علی بن ابی رافع می‌گوید:  

من نگهبان خزینه بیت المال #امام_علی بن ابی طالب علیه السلام بودم. در میان بیت المال گردنبند مروارید گران قیمتی وجود داشت که در جنگ بصره به غنیمت گرفته شده بود. دختر امیر المؤمنین کسی را نزد من فرستاد و پیغام داد که شنیده‌ام در بیت المال گردنبند مرواریدی هست. من میل دارم آن را به عنوان امانت، چند روزی به من بدهی تا در روز عید قربان خود را با آن آرایش دهم و پس از آن باز گردانم. من پیغام دادم به صورت مضمونه (که در صورت تلف به عهده گیرنده باشد) می‌توانم به او بدهم. دختر آن حضرت نیز پذیرفت. من با این شرط به مدت سه روز گردنبند را به آن بانوی گرامی دادم.  
اتفاقا علی علیه السلام گردنبند را در گردن دخترش دیده و شناخته بود و از وی می‌پرسید: این گردنبند از کجا به دست تو رسیده است؟  

او اظهار می‌کند: از علی بن ابی رافع، خزینه دار شما به مدت سه روز امانت گرفته‌ام تا در روز عید قربان خود را زینت دهم و سپس باز گردانم. علی ابن ابی رافع می‌گوید:  

- امیر المؤمنین علیه السلام مرا نزد خود احضار کرد و من خدمت آن حضرت رفتم. چون چشمش به من افتاد فرمود:  

- (اتخون المسلمین یابن ابی رافع؟ )  

(ای پسر ابی رافع! آیا به مسلمانان خیانت می‌کنی؟! )  

گفتم: پناه می‌برم به خدا از اینکه به مسلمانان خیانت کنم.  

حضرت فرمود: پس چگونه گردنبندی را که در بیت المال مسلمانان بود بدون اجازه من و مسلمانان به دخترم دادی؟  

عرض کردم: ای امیر المؤمنین! او دختر شماست و از من خواست که گردنبند را به صورت عاریه که بازگردانده شود به او دهم تا در عید با آن خود بیاراید. من نیز آن را به عنوان عاریه به مدت سه روز به ایشان دادم و ضمانت آن را به عهده گرفتی که صحیح و سالم به جای اصلی خود باز گردانم. حضرت علی علیه السلام فرمود:  

- همین امروز باید آن را پس گرفته و به 

جای خود بگذاری و اگر بعد از این چنین کاری از تو دیده شود کیفر سختی خواهی دید.  
سپس فرمود: اگر دختر من این گردنبند را به عاریه مضمونه نمی گرفت نخستین زن هاشمیه ای بود که دست او را به عنوان دزد می‌بریدم. این سخن به گوش دختر آن حضرت رسید به نزد پدر آمده و گفت:  

- یا امیر المؤمنین! من دختر شما و پاره تن شما هستم. چه کسی از من شایسته تر به استفاده از این گردنبند بود؟  

حضرت فرمود: دخترم! انسان نباید به واسطه خواسته‌های نفس و خواهشهای دل، پای از دایره حق بیرون بگذارد. آیا همه زنان مهاجر که با تو یکسانند، در این عید به مانند چنین گردنبند خود را زینت داده اند تا تو هم خواسته باشی در ردیف آنها قرار گرفته و از ایشان کمتر نباشی؟
 بحارالانوار ؛ ج ۴۰، ص ۳۳۷

پیامبراکرم (صلی الله علیه واله)
هر گناهی توبه دارد مگر بداخلاقی، زیرا آدم بداخلاق از هر گناهی که درآید(توبه کند) به گناهی دیگر مےافتد.
 بحارالانوار ج۷۷ ص۴۸

زنى به نام‌ ام عقيل در صحرا زندگى می كرد، چند نفر مهمان برايش وارد شدند، در اين حال يكى از چوپانها آمد و گفت: پسرت عقيل نزد شترها بود كه شترها بر سر چاه ازدحام كرده و او را به چاه انداختند و مرد، آن بانو به چوپان گفت: بيا وظيفه مهمان نوازى را بجا بياور، گوسفندى آورد، چوپان آنرا ذبح كرد، و او غذا را مهيا نمود پيش مهمانها آورد مهمانها غذا تناول كرده و ار صبر و قوت قلب آن بانو در تعجب بودند.  
چون از غذا فارغ شدند ‌ام عقيل نزد مهمانها آمدو گفت: ميان شما كسى هست كه قران بلد باشد؟ يكى گفت: آياتى برايم بخوان تا با آن تسلى يابم، اين آيه را خواند:
و بشر الصابرين الذين اذا اصابتهم مصيبه قالوا انا لله و انا اليه راجعون.

زن رو به طرف مهمانها نمود و گفت: خدا حافظ، سپس رو به قبله ايستاد و چند ركعت نماز خواند و گفت: خدايا من به آنچه فرموده بودى عمل كردم تو نيز به آنچه داده اى عمل كن. 

منبع:سفينه البحار ج ۲ ص ۷