آرامش

امام رضا علیه السلام به ابن رامین (فقیه) فرمود:  

ابن رامین! آن وقت که پیامبر صلی الله علیه و آله از مدینه خارج شد، کسی را جای خود نگذاشت؟  

ابن رامین: چرا علی را جای خود گذاشت.  

امام رضا علیه السلام: پس چرا به اهل مدینه نفرمود خودتان کسی را انتخاب کنید، چون انتخاب شما خطا نمی شود.  

ابن رامین: حضرت پیامبر چون نگران بود اختلاف و درگیری در میان مردم بیفتد.  

امام: خوب چه عیبی داشت، اگر هم اختلافی رخ می‌داد، هنگامی که از مسافرت به مدینه بر می‌گشت آن را اصلاح می‌نمود.  

ابن رامین: البته عمل آن حضرت که خود جانشین تعیین فرمود، با محکم کاری مناسب تر و منطقی تر بود.  
امام: بنابراین برای پس از مرگ خود نیز حتما کسی را جای خود قرار داده است؟  

ابن رامین: نه!  

امام: آیا مرگ پیامبر صلی الله علیه و آله از مسافرتش مهم تر نبود؟  

سفر دنیا کوتاه است و سفر مرگ طولانی و ابدی. پس چگونه شد که هنگام مرگ از اختلاف امت خاطر جمع بود - جانشین تعیین نکرد - اما در مسافرت چند روزه دنیا خاطر جمع نبود - جانشین تعیین کرد - با این که خود آن حضرت زنده بود و می‌توانست اختلافات را اصلاح نماید.  

ابن رامین در مقابل سخنان منطقی امام علیه السلام نتوانست حرفی بگوید و ساکت شد.
منبع: بحارالانوار، ج ۲۳، ص ۷۵

روانشناس‌ها چنان راحت تجویز می‌کنند «گذشته را کنار بگذارید!» یا «به گذشته فکر نکنید!» که گاهی با خودم می‌اندیشم شاید آنها در دنیای ما و با عواطف انسانی زندگی نکرده‌اند!
گذشته شامل لحظاتی است که ما آنها را دقیقه به دقیقه زندگی کرده‌ایم،
آنقدر که ناخودآگاه به حافظه‌مان چسبیده‌اند و به شکل عضو ثابتی از زندگی درآمده‌اند که بدون آن حافظه لنگ می‌زند!
مثل این که از شما بخواهند معده‌تان را درآورید و بدون آن زندگی کنید!
نمی‌شود! چون حیاتتان بدان وابسته است.

⚪️ کریستین بوبن/ از کتاب “بیهوده” - ص٢٤٩/ ترجمۀ سیدباقر خسروشاهی

(منبع: کانال آب و آتش)

#نثر_معاصر #خواندن #متن_خلاق

​در بین راه خیلی اشخاص با امام برخورد داشتند. صحبتهایی می‏کردند و اغلب همان نصیحتهای پدرانه‏ ای را می‏ کردند که هر تنبلی می ‏کند: 
ای آقا! اوضاع خیلی‏ خطرناک است، بروید خودتان را به کشتن ندهید. در جواب یکی از اینها فرمود: 
خیر، من می‏ روم. مرگ برای یک جوانمرد درصورتی که نیتش از راهی که می‏رود و در آن راه کشته می‏شود حق است و مانند یک مسلمان جهاد می‏کند، نه تنها ننگ نیست بلکه افتخار است. مرگی که در راه همکاری و همراهی با صالحان است، مرگی که در راه مخالفت با مجرمان است افتخار است. من یا می‏مانم یا می‏میرم، یا کشته می‏شوم یا زنده می‏مانم. در آن راهی که می‏روم اگر زنده بمانم، زندگی‏ام باافتخار است و دیگر ننگ آمیز نیست. اگر هم بمیرم مورد ملامت نیستم. کفی‏ بِک ذُلًّا انْ تَعیشَ وَ تُرْغَماً ای کسی که مرا منع می‏کنی! این ذلّت برای تو کافی است که زنده بمانی و دماغت به خاک مالیده باشد. آیا من زنده باشم و دماغم به خاک مالیده باشد؟! ابداً. من زندگی را توأم با سربلندی می‏خواهم. زندگی با سرشکستگی برای من مفهوم ندارد. ما می‏رویم.
منبع:آزادی معنوی، ص: 210

پيامبر اکرم (صلی الله علیه و آله)
 قَالَ رَسُولُ اللّهِ ص إِنّ عِنْدَ كُلّ بِدْعَةٍ تَكُونُ مِنْ بَعْدِي يُكَادُ بِهَا الْإِيمَانُ وَلِيّاً مِنْ أَهْلِ بَيْتِي مُوَكّلًا بِهِ يَذُبّ عَنْهُ يَنْطِقُ بِإِلْهَامٍ مِنَ اللّهِ وَ يُعْلِنُ الْحَقّ وَ يُنَوّرُهُ وَ يَرُدّ كَيْدَ الْكَائِدِينَ يُعَبّرُ عَنِ الضّعَفَاءِ فَاعْتَبِرُوا يَا أُولِي الْأَبْصَارِ وَ تَوَكّلُوا عَلَى اللّهِ  
 براى هر بدعتى كه پس از من براى نيرنگ زدن با ايمان پيدا شود سرپرستى از خاندانم گماشته شده كه از ايمان دفاع كند و به الهام خدا سخن گويد و حق را آشكار و روشن كند و نيرنگ نيرنگبازان را رد كند و زبان ناتوان باشد، اى هوشمندان پند گيريد و به خدا توكل كنيد.
منبع :اصول كافى، جلد ۱، صفحه ۷۰، رواية ۳