آرامش

​آن شب عاشورا اگر بدانید چه شبی بود!معراج بود، یک دنیا شادی و بهجت و مسرّت حکمفرما بود. 
در آن شب خودشان را پاکیزه می‏کردند، حتی موهای بدنشان رامی‏ ستردند.خیمه‏ ای بود به نام خیمه تنظیف. کسی داخل خیمه بود، دو نفر دیگر بیرون خیمه ایستاده و نوبت گرفته بودند. یکی از آنها- که ظاهراً بُرَیر است- با دیگری شوخی و مزاح می‏کرد.آن دیگری به او گفت: امشب شب مزاح نیست.
گفت: اساساً من اهل مزاح نیستم ولی امشب شب مزاح است! وقتی که دیگران آمدند این توّابین و مستغفرین را دیدند، می‏ دانید درباره‏ شان چه گفتند؟ پس از آنکه از کنار خیمه ‏های حسین گذشتند، گفتند (دشمن این حرف را می‏گوید): «لَهُمْ دَوِی کدَوِی النَّحْلِ مابَینَ راکعٍ وَ ساجِدٍ» مثل اینکه انسان از کنار کندوی زنبور عسل گذشته باشد. صدای زمزمه زنبورها چگونه بلند است؟ صدای زمزمه حسین و اصحابش به ذکر و دعا و نماز و استغفار این گونه بلند بود.
منبع:آزادی معنوی، ص: 128

​‍ عارف وارسته حجة الاسلام سید علی نجفى(ره):

گریه و روضه را رها نکنید. 

چه طراوتی می دهد به دل ! 

چه پاکیزه می کند قلب را! 

چه مصفا می کند دل را! 

در مجالس سید الشهدا (ع) گریه کنید.
منبع :زبور اشک ، ج1، ص 189

​لقب «سقّا» (آب‏ آور) قبلًا به حضرت ابوالفضل داده شده بود‼️
روز عاشورا می‏ شود، بنابر یکی از دو روایت، ابوالفضل می ‏آید جلو، عرض می‏کند برادر جان، به من هم اجازه بفرمایید، این سینه من دیگر تنگ شده است، دیگر طاقت نمی ‏آورم، می‏خواهم هرچه زودتر جان خودم را قربان شما کنم. من نمی‏دانم روی چه مصلحتی-خود ابا عبداللَّه بهتر می‏دانست-
 فرمود:برادرم! حالا که می‏خواهی بروی، پس برو بلکه بتوانی مقداری آب برای فرزندان من بیاوری. (این را هم عرض کنم:
لقب «سقّا» (آب ‏آور) قبلًا به حضرت ابوالفضل داده شده بود، چون یک نوبت یا دو نوبت دیگر در شبهای پیش ابوالفضل توانسته بود برود، صف دشمن را بشکافد و برای اطفال ابا عبداللَّه آب بیاورد. این‏جور نیست که سه شبانه روز آب نخورده باشند؛ خیر، سه شبانه روز بود که [از آب‏] ممنوع بودند، ولی در این خلال توانستند یکی دو بار آب تهیه کنند. از جمله در شب عاشورا تهیه کردند، حتی غسل کردند، بدنهای خودشان را شستشو دادند). فرمود: چَشم.
حالا ببینید چه منظره باشکوهی است، چقدر عظمت است، چقدر شجاعت است، چقدر دلاوری است، چقدر انسانیت است، چقدر شرف است، چقدر معرفت است، چقدر فداکاری است! یک تنه خودش را به این جمعیت می‏زند. مجموع کسانی را که دور این آب را گرفته بودند چهارهزار نفر نوشته‏ اند.خودش را وارد شریعه فرات می‏کند. اسب خودش را داخل آب می‏برد. این را همه نوشته ‏اند: اول، مشکی را که همراه دارد پر از آب می‏کند و به دوش می‏گیرد. تشنه است، هوا گرم است، جنگیده است، همین طوری که سوار است تا زیر شکم اسب را آب گرفته است، دست می‏بَرد زیر آب، مقداری آب با دو مشت خودش تا نزدیک لبهای مقدس می ‏آورد.آنهایی که از دور ناظر بوده‏ اند گفته ‏اند اندکی تأمل کرد، بعد دیدیم آب نخورده بیرون آمد.آبها را روی آب ریخت. آنجا کسی ندانست که چرا ابوالفضل آب نیاشامید، اما وقتی بیرون آمد یک رجزی خواند که در این رجز مخاطبْ خودش بود نه دیگران. از این رجز فهمیدند چرا آب نیاشامید. دیدند در رجزش دارد خودش را خطاب می‏کند، می‏گوید:
ای نفس ابوالفضل! می‏خواهم دیگر بعد از حسین زنده نمانی. حسین دارد شربت مرگ می ‏نوشد، حسین با لب تشنه در کنار خیمه ‏ها ایستاده است و تو می‏خواهی آب بیاشامی؟!پس مردانگی کجا رفت؟ شرف کجا رفت؟ مواسات کجا رفت؟ همدلی کجا رفت؟ مگر حسین امام تو نیست؟ مگر تو مأموم او نیستی؟ مگر تو تابع او نیستی؟
منبع:حماسۀ حسینی، ج 1، ص:۸۷،۸۸

سلام بر ابوالفضل العباس پسر امیرالمومنین آن که با کمال مواسات و ایثار و برادری جانش را نثار برادرش حسین کرد آن که دنیا را وسیله آخرت قرار داد آنکه . . .