آرامش

🔹شهيد چه می‏ كند؟ شهيد تنها كارش اين نيست كه در مقابل دشمن می‏ ايستد، يا دشمن را می‏ زند يا از دشمن می‏ خورد؛ اگر تنها اين بود، بايد بگوييم آن وقتی كه از دشمن می‏ خورد و خونش را می‏ ريزند، خونش هدر رفته. نه، هيچ وقت خون شهيد هدر نمی ‏رود، خون شهيد به زمين نمی ‏ريزد. خون شهيد هر قطره ‏اش تبديل به صدها قطره و هزارها قطره، بلكه به دريايی از خون می‏ گردد و در پيكر اجتماع وارد می ‏شود. لهذا پيغمبر فرمود:
ما مِنْ قَطْرَةٍ احَبُّ الَی اللَّهِ مِنْ قَطْرَةِ دَمٍ فی سَبيلِ اللَّهِ.

🔸هيچ قطره ‏ای در مقياس حقيقت و در نزد خدا از قطره خونی كه در راه خدا ريخته شود بهتر نيست.

🔹شهادت تزريق خون است به پيكر اجتماع؛ اين شهدا هستند كه به پيكر اجتماع و در رگهای اجتماع- خاصه اجتماعاتی كه دچار كم ‏خونی هستند- خون جديد وارد می ‏كنند.

منبع :استاد مطهری، قيام و انقلاب مهدی عليه‏ السلام‏، ص87

وَ قالَ رسول الله صلى الله عليه وآله وسلم: اِذا أَتاكُمْ كَرِيمُ قَوْمٍ فَأَكْرِمُوهُ.

هرگاه بزرگوار قومى، بر شما وارد شد، او را گرامى بداريد.

کتاب احادیث الطلاب ص 91

قالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وآله وسلم: اِنَّ اَبْغَضَ الْخَلْقِ اِلَى اللَّهِ ثَلاثَةٌ، اَلرَّجُلُ يُكْثِرُ النَّوْمَ بِالنَّهارِ، وَلَمْ يُصَلِّ مِنَ اللَّيْلِ شَيْئًا، وَالرَّجُلُ يُكْثِرُ الْأَ كْلَ، وَ لا يُسَمِّى اللَّهَ عَلى طَعامِهِ وَ لا يَحْمَدُهُ، وَالرَّجُلُ يُكْثِرُ الضِّحْكَ مَنْ غَيْرِ عَجَبٍ، فَاِنَّ كَثْرَةَ الضِّحْكِ تُمِيتُ الْقَلْبَ وَ تُورِثُ الْفَقْرَ.

به درستى كه دشمن ترين آفريدگان نزد خداوند سه تن هستند: 1- كسى كه در روز خيلى مى خوابد و در هيچ موقع از شب به نماز نمى ايستد 2- كسى كه خيلى مى خورد و به هنگام خوردن نام خدا را نمى برد و او را نمى ستايد 3- و كسى كه بدون (موجبات ) شگفتى و تعجب، بسيار مى خندد، زيرا خنديدن بسيار، دل را مى ميراند و فقر را به بار مى آورد.

کتاب احادیث الطلاب ص 91

امام رضا عليه السلام:اَحْسِنِ الظَّنَّ بِاللّه ِ فَاِنَّ اللّه َ عَزَّوَجَلَّ يَقولُ: اَنا عِنْدَ ظَنِّ عَبدىَ الْمُؤمِنِبى، اِنْ خَيْرا فَخَيْرا وَ اِنْ شَرّا فَشَرّا؛

️به خداوند خوش گمان باش، زيرا خداى عزوجل می‌فرمايد: من نزد گمان بنده مؤمن خويش هستم، اگر به من خوش گمان باشد، به خوبى با او رفتار می‌كنم و اگر به من بدگمان باشد، به بدى با او رفتار می‌كنم.

كافى، ج 2، ص 72، ح 3