آرامش

-اطاعت خـداغنیمت است
-حرص،قاتل حــریص است
-جـمال انسان به حـلم است
-همنشین نیـک غنیمـت است
-عیب علـم، خـودپسندی است
-برکت عمـــر در کار نیـک است
-رخنۀ دیــن به مـرگ علماء است
-فروتنــی انسان به کــــرم اوست
-بــرکت مـــال به زکات دادن است
-شفای قلب به قرآئت قـــــرآن است
-روشنی دل از خوردن حــــــلال است
-ورود دستهای زیاد در سفره برکت است
-زیبایی سخن به کوتاهی و اختصار است

-صلاح دین به تقواست، و فسادش به طمع
-افتخــار به فضیلت به از فخر به نژاد است
-طراوت و خرمی چهــره در راستگویی است
-هوشیاری و زیرکی خود را در ترک گناه قرار ده
-نقل حدیث موجب نسبت پیدا کردن با پیغمبر (صلی الله علیه و آله و سلم)است

منبع: کتاب نصایح، مؤلف: حضرت آیت الله مشکینی

📚 خاطراتی سبز از حیات طیبه و نورانی امام خامنه‌ای عزیز

🔸زندگی شخصی آقا از سادگی و سلامت خاصی برخوردار است. این سادگی به زندگی نزدیکان ایشان نیز سرایت کرده است. آقا و فرزندانش اهل تجملات نیستند. همین اعتقاد آنان را از سوء استفاده از مقام و موقعیت بازداشته است.

🔹من این سادگی را در منزل ایشان به تماشا نشستم. روزی مُعظم‌لَه مرا به کتابخانه خود دعوت کردند، من درآن جا یک میز ساده و قدیمی دیدم. در کنار میز نیز یک صندلی کهنه بود. آن میز و صندلی مربوط به قبل از انقلاب بود. مقام معظم رهبری در کتابخانه ی ساده ی خود هنوز از همان میز و صندلی استفاده می کنند.

✍ آیت الله سید محمود هاشمی شاهرودی

ای عزیز ! رنجش و نارضایتی والدین، نماز را که معراج قرب آدمی بوده و قبولی اعمال بستگی به قبولی آن دارد، از اثر می اندازد که حضرت صادق - عليه السلام - از باطن آن پردہ برداشته و کشف حقیقت نموده و فرموده : هر که به پدر و مادرش نگاه تند و خشم آلودی کند، اگرچه آنها به وی ستم کرده باشند، خداوند نمازش را نمی پذیرد؛ «من نظر الی ابویه نظر ماقت و هما ظالمان له لم یقبل الله لهه صلاة» .

📕منبع : #سلوک_با_همسر ، ص 35

♻️آیت‌الله فِهری زنجانی که ساکن سوریه بودند،
در تهران برایم گفت: «در مشهد، آیت‌الله بهجت را دیدار کردم.»
✨پرسیدم: «یادتان هست پنجاه و پنج سال قبل، نجف با هم در مدرسۀ سید بودیم؟»
دوست بودیم، اگرچه هم‌درس نبودیم.
شما پرواز کردید و ما را جا گذاشتید.

ما که سید بودیم. چه می‌شد دست ما را هم می‌گرفتید؟!
اکنون که مهمان شما هستم، تا عنایت خاصی از امام رضا علیه‌السلام برای من نگویید، از اینجا نمی‌روم!»

سرشان را پایین انداختند.
ناراحتی در ایشان ندیدم.
سر را بالا آورد و گفت: «یک‌بار که به حرم مشرّف شدم،
حضرت مرا به داخل روضه نزدشان بردند؛ ده مطلب فرمودند.

یکی این بود:
«مگر می‌شود، مگر می‌شود، مگر ممکن است کسی به ما پناه آورد و ما او را پناه ندهیم؟!»

در سخنرانی مجلس روضه که با حضور آقا برگزار می‌شد، این خاطره را تعریف کردم؛
و گفتم: «اگر کم‌وزیاد دارد، آیت‌الله بهجت تذکر دهند.»
پایان سخنرانی خدمتشان رسیدم، اما تذکری ندادند…
کانال ندبه های انتظار

این بهشت، آن بهشت، ص6٨و6٩؛ بر اساس خاطرۀ حجت‌الاسلام والمسلمین صدیقی