دعاهاى وارده در اَمكنه و اَزمنه ى خاص ـ مانند دعاهاى وارده در مقام هاى مسجد كوفه و دعاهاى رجب و شب قدر و… ـ اختصاصى نيست، به گونه اى كه نتوان در وقت و يا جاى ديگر خواند؛ بلكه مى شود دعا را در غير آن زمان و مكان خواند.
منبع: کتاب در محضر آیت الله العظمی بهجت, جلد اول, نکته نوزدهم
دو نفر از مشركان به نام رفاعه و سويد اظهار اسلام كردند، ولى جزء منافقان شدند. بعضى از مسلمانان با آنها رفت و آمد داشتند. آيه نازل شد:
(يا ايها الذين آمنوا لاتتخذوا الذين اتخذوا دينكم هزوا ولعبا… اولياء… اذا ناديتم الى الصلوة اتخذوها هزوا و لعبا) اى مؤمنين! كسانى كه دين شما را به بازى گرفته اند، دوست خود قرار ندهيد، آنان كه چون شما نداى نماز (اذان) سر مى دهيد آن را به بازى مى گيرند.
🔸در اين دو آيه، ابتدا مى فرمايد: آنان دين شما را به بازى مى گيرند. سپس مى فرمايد: آنان اذان را به بازى مى گيرند. پس معلوم مى شود كه اذان و نماز عُصاره و چهره دين است.
(کتاب ۱۱۴ نکته درباره نماز، محسن قرائتی)
مرحوم حاج آقا حسين قمى خيلى مُقيّد بود كه در مجلسش غيبت نشود، حتّى بعضى از معاصرين به او اعتراض مى كردند كه تو نمى گذارى ما حرف بزنيم ، فوراً مى گويى : غيبت نكن!
منبع: کتاب در محضر آیت الله العظمی بهجت, جلد اول, نکته شانزدهم
آقايى ـ یکی از علماء ـ مى پرسيد : اگر خداوند اجازه مى داد كه از ميان مُحرّمات يكى را انسان مرتكب شود و ما را در آن مُخيّر مى كرد، به نظر شما آن كار حرام كدام است؟ هر كس حرامى را مى گفت ؛ ولى خود او مى گفت : من غيبت را اختيار مى كردم ؛ زيرا آتش و سوز دلم خاموش نمى شود و از غصه ها راحت نمى شوم، مگر اين كه اسم طرف را در بدگويى و عيبگويى ببرم.
منبع: کتاب در محضر آیت الله العظمی بهجت, جلد اول, نکته پانزدهم.