آرامش

حضرت امام باقر علیه السلام

اِنّ الحُسَینَ صاحِبَ کَربَلا قُتِلَ مَظلوما، مَکروبا عَطشانا، لَهفانا فآلَى اللّه‏ُ عَزَّوَجلّ عَلى نَفسِهِ اَن لا یاتیَهُ لَهفانٌ و لا مَکروبٌ و لا مُذنِبٌ و لا مَغمومٌ و لا عَطشانٌ و لا مَن بِهِ عاهَةٌ ثُمَّ دَعا عِندَهُ و تَقَرَّبَ بِالحُسَینِ بنِ عَلىٍّ علیه السلام اِلَى اللّه‏ِ عَزَّوَجَلَّ إلاّ نَفَّسَ اللّه‏ُ کُربَتَهُ وَ اَعطاهُ مَسأَلَتَهُ و غَفَرَ ذَنبَهُ وَ مَدَّ فى عُمُرِهِ وَ بَسَطَ فى رِزقِهِ فَاعتَبِروا یا اُولـِى الاَبصار؛

امام حسین (ع)، بزرگ مرد کربلا، مظلوم و رنجیده خاطر و لب تشنه و مصیب ‏زده به شهادت رسید. پس خداوند، به ذات خود، قسم یاد کرد که هیچ مصیبت‏ زده و رنجیده خاطر و گنهکار و اندوهناک و تشنه ‏اى و هیچ بَلا دیده ‏اى به خدا روى نمى‏ آورد و نزد قبر حسین علیه السلام دعا نمى ‏کند و آن حضرت را به درگاه خدا شفیع نمى ‏سازد، مگر این‏که خداوند، اندوهش را برطرف و حاجاتش را برآورده مى‏ کند و گناهش را مى‏ بخشد و عمرش را طولانى و روزى ‏اش را گسترده مى ‏سازد. پس اى اهل بینش، درس بگیرید!

مستدرک الوسایل و مستنبط المسایل ج10 ، ص239 - بحارالأنوار(ط-بیروت) ج 98، ص 46، ح5

https://abasaleh93.kowsarblog.ir/

سوی میدان تاخت قاسم
چون صدای العطش
از خیام کودکان بی پناه آمد برون

از پی نوشیدن جام شهادت آن یتیم
چون در خونین ز دریای سیاه آمد برون

هر که بوسید از ارادت آستانش را رسا
رفت آنجا با گناه و بی گناه آمد برون

السلام علیک یاقاسم بن الحسن?

#محرم

? اللّٰھـُــم ؏جِّل لِوَلیڪَ الفَرَجـْـ …

شخصی آمد خدمت امام باقر علیه السلام عرض کرد: امید بخش ترین آیه قرآن چیه؟ حضرت فرمودند به نظر خودت کدوم آیه است؟ گفت: قُل یا عِبادیَ الَّذینَ اَسرَفوا عَلَی اَنْفُسِهِم لا تَنقَطوا مِنْ رحْمَةِ الله ، آی بنده هایی که گناه کردید ، از رحمت خدا مأیوس نشوید. آقا فرمودند: نه این ممکنه خیلی به انسان امید بدهد، اما امیدبخش ترین نیست، امید بخش ترین آیه این آیه است: وَلَسَوفَ یُعطیکَ رَبُکَ فَتَرضی، یعنی پیغمبر اینقدر روز قیامت شفاعت از تو قبول می کنیم تا راضی بشوی. بعد امام باقر علیه السلام سه مرتبه فرمود: امید ما به شفاعته ، امید ما به شفاعته، امید ما به شفاعته. واقعا همینطور است، ما چه نماز و چه روزه ای داریم، یه بازنگری توی اعمال خودمان کنیم تازه با هزاران تیر که بهش می زنیم و با هزاران حبطی که اتفاق می افتد ما چقدر می توانیم این اعمال را حفظ کنیم.

به نقل از حجت السلام دکتر رفیعی

 حاج آقا قرائتی:

 در یکى از برنامه هاى تلویزیونى که موضوع بحثم نگاه بود، در حین بحث مَثَلى زدم که در طول هفته تلفن بارانم کردند؛ براى بیان این مطلب که نگاه به زن نامحرم اگر عمیق و ادامه دار باشد، حرام است و اگر گذرا و سطحى باشد، اشکالى ندارد و اینکه زیرنظر گرفتن یک زن و نگاه کردن به او حرام است، امّا نگاه گذرا و سطحى به جمعى از زنان، اشکال ندارد، این گونه مثال زدم که در خیابان یک ماشین هندوانه مى بینید، گاهى به مجموعه هندوانه‌ها نگاه مى کنید و گاهى یک هندوانه را زیرنظر مى گیرید.

در طول هفته تلفن هاى زیادى زدند که مگر خانم ها هندوانه هستند؟ در برنامه بعد سخنم را اصلاح کردم و جمع خانم‌ها را به گلستان گلى تشبیه کردم و در پایان گفتم: در مَثَل، مناقشه نیست. روضه (حضرت ابوالفضل) علیه السلام زمستان 57 بود و هوا بسیار سرد و نفت بسیار کم بود. شب عاشورا به مجلسى رفتم و خواستم روضه حضرت ابوالفضل را بخوانم، با اینکه معمولا روضه نمى خوانم روضه را اینگونه بیان کردم و گفتم:

? شما سالهاست که روضه ابوالفضل را شنیده اید، ابوالفضل دستهایش را زیر آب برد و خواست آب بنوشد، دید دیگران عطش بیشترى دارند، آب نخورد و به دیگران داد. شما هم که آمدى روضه ابوالفضل، اگر نفت دارى و همسایه‌ها از سرما مى لرزند، نفت را در بخارى همسایه بریز. مردم متحیّر بودند با این روضه من بخندند یا گریه کنند!

? کتاب خاطرات حاج آقا قرائتی